Senni Łowcy. Sandman (okładka  twarda, wyd. 06.2023)

Fantastyczny album, 10/10

Polecam

MNICH I LISICA Więc tak – Neil Gaiman to komikisarz, ale i pisarz. Jego opus magnum to oczywiście komiksowy Sandman, ale że Brytyjczyk bardziej wydaje się być literatem, niż scenarzystą, musiał też i na literacki grunt zaszczepić to swoje dzieło. I tak zrodziła się ilustrowana przez Yoshitakiego Amano powieść, a tę znakomity artysta, który z Gaimanem też współpracował nie raz, P. Craig Russel, postanowił przełożyć na język komiksu. Efekt? Niniejszy tom, poboczny, a zatem nic to koniecznego do poznania, ale wartego przeczytania, jeśli cenicie sobie Gaimana i „Sandmana”. Fabularnie to reinterpretacja japońskie baśni. Buddyjski mnich i zakochana w nim lisica. Czy taka para ma w ogóle szansę zaistnienia? „Sandman: Senni łowcy” to jeden z trzech dodatkowych tomów „Sandmana” – obok „Nocy nieskończonych” i „Uwertury”. Okej, tych tomów jest więcej, bo uniwersum rozrosło się przez lata, ale nad tymi Gaiman osobiście pracował, więc to na nich skupiam. Ale zanim powstały te dodatkowe tomy, a ta historia pojawiła się w 2008 roku, była powieść, nowela właściwie. A że traktowała o japońskich legendach, w które Gaiman wniknął pracując nad reinterpretacją „Księżniczki Mononoke”, wziął do pomocy (czyt. zilustrowania) Yoshitakę Amano – pamiętacie go z ilustracji do opowiadania Grega Rucki – „Elektra i Wolverine: Odkupienie”. No ale na tym losy historii się nie skończyły, bo z okazji dwudziestolecia powstania „Sandmana” powstała adaptacja tego tekstu i jest nią właśnie ten album. I fajnie, że wziął się za niego P. Craig Russell. U nas to nie jest wielka legenda, ale jednak za wielką wodą autor cieszy się uznaniem. No i czuje te klimaty, zarówno „Sandmana”, nad którym zdarzało mu się pracować, jak i ogólnie horror / fantasy – zajmował się przecież choćby „Hellboyem”. I fajnie adaptuje tekst Gaimana. Historia, jak to „Sandman”, połączenie mitów, legend, fantastyki, horroru, w takiej łagodnej, czasem baśniowej tonacji. Jest lekko, jest jakby zwiewnie, ale z pomysłem, by cos tam na boku poeksplorować, zabawić się nieco innym, niż dotychczas folklorem i pokazać, że i w tym Gaiman jednak potrafi całkiem nieźle się odnaleźć. Efekt tych zabiegów okazał się dla autora na tyle udany, że zdobył nominację do nagrody Hugo i zgarnął nagrodę Brama Stokera dla ilustrowanej opowieści. A komiksowa adaptacja pozostaje przyjemna, świetnie zilustrowana. Prostota Russella jest bardzo udana, kolor, z jednej strony równie prosty, ale o ciekawej fakturze, sprawia, że rzecz nabiera klimatu. No i ogólnie miłe to jest dla oka i dobrze oddaje charakter całości. Więc warto. Jako dodatek do serii, ale jako i samodzielny komiks, jeśli Was zaciekawi i chcielibyście sięgnąć, ale wahacie się, czy w tym miejscu ma to sens – ma, bo to niezależna opowiastka ze sporego uniwersum, który warto się zainteresować. I tyle ode mnie.

To kolejny dodatek do kultowej już serii o Władcy Snów, oparty na japońskim folklorze, będący jednocześnie adaptacją książki na komiks. Zaciekawieni? Zeszyt opowiada historię lisicy i młodego mnicha, żyjącego w odosobnieniu. Pewnego dnia, gdy borsuk z lisicą obserwują mężczyznę, pierwszy z nich wpada na pomysł zakładu – komu uda się wykurzyć człowieka ze świątyni, będzie mógł tam zamieszkać. W czasie trwania zakładu albo krótko po nim, lisica zadurzyła się w mnichu. Obserwowała go podczas pracy, a on był temu rad, także darzył ją uczuciem. Krótko potem okazuje się, że czyha na niego niebezpieczeństwo ze strony jednego z wielmożnych. Zarówno mnich, jak i lisica, muszą podjąć ważną decyzję, która może ich wiele kosztować. Z prośbą o pomoc zwracają się nie do kogo innego, jak Morfeusza. Mimo że z japońskim folklorem nie mam dużo do czynienia (ostatni raz chyba podczas czytania Wiedźmina. Ronina), to bardzo miękko weszłam w ten świat. Zwierzęta rozmawiające z ludźmi, oni, tengu i inne demony, czy kobieta z kilkoma parami piersi już przestały mnie dziwić, zwłaszcza u Gaimana. To wszystko wprowadza urokliwy klimat do opowieści, przykuwa uwagę do fabuły, która bardzo mi się spodobała. Gdyby nie obowiązki, całość przeczytałabym w jeden dzień! Wspaniała historia o miłości, poświęceniu, ważnych wyborach i zemście, a to wszystko w klimacie Japonii, pomieszanej ze Śnieniem. Podoba mi się też fakt, że nawet narrator nie wie wszystkiego i zostawia niektóre rzeczy w strefie domysłów, samemu próbując zgadnąć, co się działo. Scenariusz napisał Neil Gaiman, P. Craig Russell zajął się adaptacją graficzną i rysunkami, kolory to zasługa Loverna Kindzierskiego, a Dave McKean stworzył okładkę. Przekład na język polski zawdzięczamy Paulinie Braiter. Więcej na: CzasoStrefa

Bardzo fajan