Requiem. Delirium. Tom 3 (okładka  miękka)

4.5 Kocham. To, ile ona wywołała we mnie emocji… jedyny jej minus to brak epilogu. Naprawdę go potrzebuję😩 ale i tak nie mogę odjąć za to nawet pół gwiazdki, ponieważ była cudowna i całą trylogię z czystym sercem wpisuję na listę z moimi TOP książkami🫶 Edit: dobra muszę jednak odjąć 1/2 gwiazdki, bo jednak bardzo potrzebna jest kontynuacja i mega szkoda mi Juliana:( zachowanie Leny jeśli o to chodzi- mega słabe ig: natal.book

książka przyszła zniszczona zresztą jak pozostałe części, pisałam reklamacje i maile po ponad miesiącu zero odzewu nie pozdrawiam

Zawiodłam się trochę końcówka ale biorąc pod uwagę całą serię - kocham całym sercem i chętnie przeczytam jeszcze raz

Książki mają niewykorzystany potencjał. Fajna baza, na której możnabyło by stworzyć coś wyjątkowego.

Rewelacja polecam wszystkim którzy zaczynają przygodę z fantasy

Polecam ❤️

Cześć! 💌 Już dwukrotnie miałam przyjemność przedstawić Wam świat, w którym miłość jest zakazana. Dziś po raz trzeci przychodzę z moją opinią odnośnie serii Delirium i skomplikowanej sytuacji Leny. Nie dość, że obecnie jej życie opiera się na próbie przetrwania w Głuszy to dodatkowo sprawa z Julianem i Alexem nie daje jej spokoju. Jej serce jest rozdarte, jednak w głębi siebie wie, do kogo ono należy. “Requiem” opiera się na równoczesnym przedstawieniu losów dwóch przyjaciółek, Leny i Hani - jedna żyje w Głuszy, druga w mieście. I apropo tej drugiej, to muszę przyznać, że jej tajemnica okropnie mnie zszokowała. Nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji. Jeśli zaś chodzi o Lenę, to tutaj klasa w sobie. Postać wykreowana w bardzo ciekawy i przyjemny sposób. Na pierwszy rzut oka widać jak wielką przemianę przeszła od pierwszej części, gdy była cicha i potulna. Ta część nie odstaje od dwóch poprzednich. Ponownie dostaliśmy ciekawą historię, świetnie wykreowanych bohaterów i wiele zwrotów akcji. Mimo, że na każdym kroku Odmieńcy starają się przetrwać w Głuszy, to wśród przyjaciół pojawiają się zdrajcy, którzy bez wahania wydarzą ich przywódcom, którzy z zimną krwią postarają się ich wyeliminować. Pojawią się również nowi bohaterowie, którzy również będą mieli duży wpływ na fabułę. Ta część jest spokojniejsza jeśli chodzi o uczucia, jednak każdy moment poświęcony relacji Leny, Alexa i Juliana jest bardzo emocjonujący. Mi osobiście w tej historii zabrakło perspektywy Alexa i Juliana. Myślę, że panowie mieli wiele do powiedzenia i szczerze ubolewam nad tym, że jednak tego nie otrzymaliśmy. Byłby to fajny dodatek i szersza perspektywa minionych wydarzeń. Czy zakończenie mnie usatysfakcjonowało? I tak, i nie. Z jednej strony jestem zadowolona, a z drugiej mam takie przeświadczenie z tyłu głowy, że jednak liczyłam na więcej. Co tu dużo mówić, mam nadzieję, że to opowiadanie Delirium dopełni tą historię i postawi ostatnią, finałową kropkę nad i jeśli chodzi o tą historię.

Potraficie sobie wyobrazić świat, gdzie miłość jest zakazana? Gdzie miłość jest chorobą? Właśnie w takim świecie żyła Lena. A ja właśnie skończyłam ostatni tom serii… Lena teraz jest już oficjalnie członkinią ruchu oporu. Razem z Julianem znajdują się w centrum wydarzeń, a życie dziewczyny komplikuje również pojawienie się Aleksa. Teraz jednak życie miłosne głównej bohaterki przynajmniej częściowo schodzi na dalszy plan, bo dzieje się coraz więcej. Rząd przestał udawać, że nie ma nikogo za murami, a zamiast tego tropi „chorych” ludzi. W tym samym czasie przyjaciółka Leny z dzieciństwa – Hana, szykuje się do ślubu z burmistrzem. Hana przeszła leczenie i powinna być zdrowa. Jednak coś ciągle nie daje jej spokoju. Z jednej strony dziewczyna pragnie być dobrą obywatelką, a z drugiej strony targają nią coraz większe wątpliwości. Czy Lenie uda się uratować siebie i pomóc w wyzwoleniu kraju? I jaki udział będzie w tym miała Hana? Ostatni tom trylogii „Delirium” był inny. Lauren Oliver opowiada historię z dwóch perspektyw, jednak przez większość powieści są one od siebie oddalone, więc miałam momentami wrażenie, jakbym czytała dwie książki. Tym samym mogę przyznać, że czytając „Requiem” spodziewałam się czegoś innego. Nie potrafiłam się wczuć zbytnio w końcówkę przygód Leny. Sama główna bohaterka dosyć często mnie denerwowała i mam wrażenie, że jedyne co wyniosłam z lektury to to, że definitywnie jestem #teamAlex 😉 Jednak w wątku romantycznym, który moim zdaniem miał potencjał, a także – bądź co bądź, historia opiera się częściowo na miłości, również mi czegoś zabrakło. Powiew świeżości dodawał punkt widzenia Hany, szczególnie jej odkrywanie świata na nowo (jeśli tak to mogę nazwać). No nic. Całą trylogię polecam, ale sam tom trzeci… niestety, trochę mnie zawiódł.

Powiedziałabym, że jest to idealne podsumowanie i zakończenie tej trylogii. Chociaż sytuacja zaczyna się klarować, Lena w ogóle nie ma lekko. Owszem Alex się odnalazł, ale nie zapominajmy o tym, że jest też Julian, który nie do końca potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Alex z kolei jest kimś zupełnie innym niż wcześniej. Stał się zimny, obojętny niemal jak obcy człowiek. W tej części wiele spraw zaczyna się wyjaśniać. Ja osobiście znalazłam też odpowiedzi na pytania, które dręczyły mnie już od pierwszego tomu. „Mamo, proszę, powiedz, jak do domu wrócić, Zgubiłam się w lesie, chciałam drogę skrócić. Jestem już półżywa, nie mam siły stać. Spotkałam Odmieńca, co urzekł mnie wielce, Pokazał mi uśmiech i skradł moje serce”. Lenie przestaje podobać się miejsce w którym się znajduje dlatego razem z grupą postanawia wrócić do miejsca od którego jej przygoda się zaczęła. To właśnie tam znajduje się jej najlepsza przyjaciółka Hanna, o której mamy okazje dowiedzieć się więcej. Poznajemy jej przebieg wydarzeń po opuszczeniu przez Lenę Portland, dowiadujemy się co działo się z dziewczyną kiedy została za murami. Podsumowując muszę przyznać, że ta historia jest naprawdę ciekawa, ale jednocześnie dzięki tej trylogii uświadomiłam sobie, że nie jestem fanką dystopijnych historii. Często czułam znudzenie podczas czytania i czasami było za wiele informacji, które mnie osobiście bardziej zniechęcają niż zachęcają, ale nie twierdzę przez to że książka jest zła. Uważam, że osobą które uwielbiają takie tematy, historie ta książka przypadnie do gustu w stu procentach. Nie mniej jednak polecam wyrobić sobie swoje własne zdanie na ten temat. Ps. Do samego końca byłam team Alex🤫

„Kierunek, podobnie jak czas, są wartościami przybliżonymi, mało konkretnymi. To tylko niekończący się proces interpretacji i reinterpretacji, zawracania i korygowania trasy”. Mam wrażenie, że „Requiem” jest nieco inne niż dwie poprzednie części trylogii. Jest jakby dojrzalsze i bardziej wyważone. Tak jakby bohaterowie znali już swoje miejsce i swoją drogę. Ale to tylko pozory. Pod nasadą oczekiwań i przetrwania wyłaniają się kolejne kłopoty pełne niebezpieczeństwa i nieprzewidzianych zwrotów akcji. Ostatni etap rewolucji widzimy oczyma Leny i Hany. Dwóch przyjaciółek, które znalazły się w odrębnych obozach. Chociaż ich przyjaźń trwała długo, obie dziewczyny, w tym tomie wyznawały zupełnie inne wartości. Dwa zupełnie różne światy i dwie zupełnie różne osobowości. „Requiem” jest jak wisienka na torcie. Wybierz miłość. Wybierz bunt. Wybierz wolność. Ta rewolucja przechodzi etapy, a każdy z tomów obrazuje ją w inny sposób. Miotałam się. W tym tomie, wszystkie emocje, które czułam, gdzieś po drodze, zaczytując się w historii Leny znalazły tak zwany punkt kulminacyjny. I to było tak bardzo dobre. Ten dystopijny klimat powoduje, że miłość wydaje się czymś niepowtarzalnym, wyjątkowym i nieco niebezpiecznym. Jednak uczucia są warte każdej ceny. Prawda? I to właśnie udowodniła autorka, tworząc złożoną i pełną konfliktów fabułę. Stałam przed najgorszym możliwym wyborem – w którą stronę podążyć. Bo owszem, lektura jest tak fascynująca i angażująca, że spoufaliłam się z główną bohaterką na tyle, że czułam, jakby jej wybory były również moimi osobistymi decyzjami. I to dowodzi, że mogłabym wracać do tej trylogii po latach, bo ta historia, po prostu, nie zawodzi.