Pożegnanie z ojczyzną (okładka  miękka, wyd. 03.2024)

Jestem bardzo zadowolona, dokupilam druga książkę nieznanaj mi autorki z polecenia pani ktora pracuje w księgarni

Interesuje cię historia i obyczaje? Ja od serca powiem, że tak! Uwielbiam uczyć się, jak to było kiedyś. Jednak moim (i myślę - nie tylko moim) problemem jest to, że strasznie nie lubię czytać książek o takiej tematyce. Zapytasz więc, czemu piszę tę recenzję, skoro tak bardzo tego nie lubię? Zdziwię cię i chyba sama siebie też – to jedna z nielicznych książek historyczno-obyczajowych, która szczerze bardzo mnie zainteresowała i podobała mi się! Sam tytuł skłania do sięgnięcia po nią. „Pożegnanie z ojczyzną”, co to właściwie oznacza? Ja rozumiem to jako 3 sprawy: 1. Opuszczanie kraju ze względu na przeprowadzkę do innego kraju, 2. Przymusowe pożegnanie się z ojczyzną, tak jak przez wojnę musieli zrobić to Ukraińcy, 3. Śmierć. Czemu śmierć? Odwołam się do sytuacji, która wydarzyła się w moim mieście. Zginęła młoda dziewczyna – czternastoletnia, moja rówieśniczka... Ona też opuściła swoją ojczyznę, odeszła, zostawiła swój kraj i - miejmy nadzieję - znajduje się teraz w lepszym miejscu. Miała też plany na przyszłość jak każdy, jak Polacy, o których mowa w książce. Oni też mieli plan na przyszłość, ale przegrali wojnę z Rosją. I co teraz? Nie wiadomo. Każdy kolejny dzień może być dla nich ostatnim, znamy w końcu potęgę Rosji. W pewnym momencie powieści na drodze Marii - dobrej przyjaciółki Księżnej Heleny Radziwiłlowej - staje pułkownik Markow, przeczuwa ona, że życie nie jest takie kolorowe i los może w najbliższym czasie rzucić ich w wir zdarzeń, które zaważą na ich życiu. Co możemy z tego rozumieć? Jesteś arystokratą czy biedakiem, w jednym i drugim przypadku możesz stracić życie. Nieważne, ile masz pieniędzy - jeśli Bóg zawoła cię do siebie, to umierasz. Czy chcemy umrzeć? Ja nie chce! Czy tamci Polacy chcieli? Nie! Czy dziewczynka, o której wspomniałam, chciała? Nie! Czy Ukraińcy chcieli umierać z wiedzą, że ich kraj, ich ojczyzna jest atakowana? Nie! Spójrzmy na to z drugiej strony, opuszczając ojczyznę, możemy sięgnąć po lepsze życie. Może ono stać się nagle kolorowe i pełne barw. Zamieszkamy w wymarzonym miejscu. Bajka, prawda? Każdy by chciał takiej historii. Dzisiaj jest historią, wczoraj jest historią, każdy dzień zapisuje się w historii. Każdy dzień jest cenny i trzeba go doceniać! Po przeczytaniu tej książki doszłam do wniosku, że powieści tego typu wcale nie są nudne. Uczą nas o życiu. Każdy dzień jest chwilą, którą powinniśmy wykorzystywać, powinniśmy żyć, jakby ten dzień był ostatnim, gdyby nagle trzeba było opuścić ojczyznę. Mogę zapewnić, że czytając tę książkę, głęboko pomyślisz nad sensem życia, o tym, że nie wszystko jest dobre albo złe, a świat nie ma wyłącznie czarnych lub białych barw. Nawet jeśli nie interesowały cię wcześniej takie tematy, spróbuj przeczytać. Historia o życiu to najpiękniejsza historia. Książka dostarczy ci wiele emocji, ja też nie wiedziałam, że takie książki są w porządku, dopóki po nią nie sięgnęłam. Serdecznie zachęcam, na pewno ci się spodoba! S.P. Szkolny Klub Recenzenta

Jest rok 1793. Rosjanie i Prusacy dzielą teren Polski. W Grodnie odbywa się sejm rozbiorowy. Arystokracja jest podzielona: jedni popierają carycę Katarzynę i Rosję, a inni usiłują jeszcze walczyć. W tle jest też miłość, zazdrość, zdrady... Po lekturze „Wyprawy po szczęście” Weroniki Wierzchowskiej sięgnęłam po książkę Renaty Czarneckiej „Pożegnanie z ojczyzną’’ i… okazało się, że jest jedna wspólna bohaterka, generałowa Zofia Witt. Najpiękniejsza kobieta świata, która potrafiła podbić każde męskie serce, tutaj wykorzystywana jest, by uwieść i zdobyć dokumenty od jednego z zauszników carycy. Nieco starsza niż w „Wyprawie po szczęście”, ale równie wyzwolona i lubiąca wyzwania. Ta książka jednak nie jest o generałowej, a raczej o polskiej arystokracji, która dla własnych prywatnych interesów, bo trzeba dobrze wydać córkę za mąż, odzyskać dobra i pieczę nad nieletnim krewnym, bo ma fortunę… Picie, karty, panie, spanie cały dzień – to przywary nie tylko rosyjskich oficerów, ale też polskich hrabiów i książąt. Panie pomagają im w robieniu kariery i załatwiają swoje interesy, a każda droga jest dobra, także ta wiodąca przez alkowę. Z drugiej strony jest ta arystokracja starająca się zachować polskość, która traci przez to majątki, wpływy, musi uciekać, bronić swoich domów przed Kozakami, musi bać się każdego dnia. Okazuje się, że nasze wady narodowe niewiele się zmieniają przez wieki, niestety. Tak jak w książce potrafi to wykorzystać ambasador rosyjski Sievers, który wie, kogo trzeba przekupić, a kogo przestraszyć. Nie zdradzając szczegółów, okaże się, że łaska carska na pstrym koniu jeździ. Można też przejść się ulicami Warszawy, zajrzeć do pałaców, ale też do składu Prota, gdzie kupuje się najlepsze towary, a potem wybrać się do parku i zajrzeć do kawiarni. Kiedy lato doskwiera, bogacze uciekają na wieś do swoich posiadłości, a ci, którzy sprzyjają Rosji, wybierają się do Grodna, bo tam toczy się życie towarzyskie: spotkania, bale, wieczorki i… interesy. Nie ma kryształowych postaci, nie ma dobrych rozwiązań. Miłość też łatwa nie jest i ma bardzo różne oblicza, często niespodziewane. W tym wszystkim Polska przy waleniu buciorami kozaków traci niepodległość. I choć są tacy, co chcą walczyć, to wiemy, że to potrwa i będzie ciężko. Książka dla łyknięcia. Nawet dla tych, którzy historią interesują się mniej, bo autorka nie epatuje nachalnie faktami, datami, postaciami. Troszkę rozczarowało mnie zakończenie. Jakoś wyobrażałam sobie, że będzie mocniejsze, bardziej podkreślone, a historia zawisa, a my się jedynie domyślamy, że nikt nie będzie wygrany.

Odnajdujemy się w epicentrum trudnych wydarzeń dla naszego kraju. Jest rok 1793, czyli po drugim rozbiorze Polski, a niebawem przed trzecim. Kraj na krawędzi upadku, po porażkach, musi się podnieść. Nie sprzyja temu sytuacja polityczna. Wojska carskie rozgościły się na dobre, a caryca Katarzyna II ma coraz większą chrapkę na rządzenie naszym krajem. Ale wyższe sfery nie za bardzo się przejmują tą sytuacją, oni żyją swoim życiem. Bawią się, goszczą, uciechy są na porządku dziennym. Snują plany jak polepszyć swoją sytuację i nie dać się zmarginalizować. W takich oto warunkach księżna Helena Radziwiłłowa jako cel obrała sobie wyswatanie córki z rosyjskim księciem. Natomiast jej przyjaciółka, Maria Czetwertyńska będąca żoną hrabiego Naryszkina, oczekuje męża, który służy w carskiej armii. Ale nie zawsze los nam sprzyja. Nieoczekiwanie na drodze kobiety staje pułkownik Markow, który będzie miał ogromny wpływ na jej życie … Dlaczego sytuacja musi się tak komplikować? Czy życie zawsze musi pisać dla nas niekorzystne scenariusze? Pożegnanie z ojczyzną to ciekawa powieść historyczna z wątkiem obyczajowym. Widać wyraźnie, że autorka lubuje się w historii, wiarygodnie przedstawiła ówczesne realia, starała się wiernie odtworzyć panujące obyczaje w czasach rozbiorów Polski. Jak pokazuje historia, nie zawsze można powiedzieć, że coś jest dobre albo złe. Świat nie jest tylko smutny, w czarnych barwach, ale ma też różne inne odcienie. Nawet ten w czasach bardzo niebezpiecznych. W powieści znajdziemy wiele postaci historycznych, które tutaj odnajdujemy umiejscowione w konkretnych sytuacjach i okolicznościach. Potoccy, Czartoryscy, Radziwiłłowie … Mnie zmęczyła mnogość postaci, bardzo trudno się połapać. Co chwilę autorka wprowadzała nowe osoby, nie zawsze wyraźnie tłumacząc, jaka jest ich rola w powieści. To mnie bardzo przytłaczało i irytowało, nużyło mnie bardzo mocno. Odniosłam wrażenie, że autorka za bardzo się skupiła na uciechach możnych, pokazała, jak zajmują się tylko sobą i swoimi potrzebami, jakby pochwalając ich zachowanie w tak niepewnych czasach. Mnie ta opowieść nie porwała. Może nie dorosłam do tak trudnych tematów. Ale dla fanów historii to może być znakomita okazja do poznania bliżej ulubionych postaci. Dowiecie się na coś ich stać i co jest dla nich najważniejsze. Zachęcam do przeniesienia się do XVIII wieku i podjęcia się próby stawienia oporu zaborcy. Większa siła szansą na prawdziwe zwycięstwo. Bądźcie odważni i dołączcie do walczących o wolność rodaków.

Rozpustne życie , zdrady ,instygu i plotki . Książka podaje nam na tacy obraz pełnego intryg życia arystokracji . Układy i rzeczy o których nikt nie mówi głośno ale wszyscy szepczą o nich z ucha do ucha . Zdarzenia ,które rzucają cień na" nieskazitelne "rodziny szlacheckie. Ludzkie tragedie i tajemnice , które pozostaja zamknięte w pałacach i domostwach . Styl , język i składnia pozwalają się łatwo wczuć w tamte minione lata . Barwne i szczegółowe opisy dają pożywkę naszej wyobraźni . W pewnych momentach czułam się jakbym szła uliczkami dawnej Polski . Książka ma wiele wątków i bardzo wiele postaci co sprawiało że momentami gubiłam się w wydarzeniach . Bohaterowie to postacie historyczne więc nazwiska są nam mniej lub bardziej znane co trochę ułatwia odnalezienie sie w konkretnych wątkach . Na początku książka byla lekka do czytania , opis bali , pałaców ,ogrodów i spotkań towarzyskich pozwalał na zapoznanie się ze zwyczajami arystokracji .Jednak w cieniu rozgrywały się już tragiczne wydarzenia dla Polaków . Pod koniec książka przybrała jednak gorzki smak. Jak wiemy z historii był to okropny czas dla Polski w książce możemy przeczytać o tragicznych wydarzeniach nie tylko dla całego nanradu ale także o osobistych tragediach rodzinnych. Szczerze powiem mimo że czyta się o tym ciężej dodaje to dynamiki. Na początku przez książkę się płynęło bardzo spokojnie i bez wzbudzania w czytelniku większych emocji . Druga połowa książki jest znacznie smutniejsza i przez to wzburza emocje u czytelnika co uważam za ogromny jej plus . Mamy tu i patriotów gotowych oddać życie dla ojczyzny i zdrajców gotowych oddać ojczyznę za wygodne życie . Jeśli macie ochotę poznać zwyczaje arystokracji lub wczuć się w klimat podszytego strachem życia Polaków z tamtych czasów, polecam tę książkę na pewno wam to umożliwi. Powieści historyczne nie są moim ulubionym gatunkiem , nigdy nie byłam też orłem z historii ale cieszę się ,że miałam okazję przeczytać tę książkę , polecam każdemu kto ma ochotę usiąść na herbatę z arystokratami

Po przeczytaniu tej książki natychmiast sięgnęłabym po kolejną powieść autorki. Dlaczego? Bo dla mnie to najlepszy sposób obcowania z historią. Historią, którą należy znać, aby nie być skazanym na jej powtórne przeżycie. Książka napisana jest w sposób doskonały. Czytając ją człowiek wnika w nią całym sobą. W tej powieści czuć ducha historii i miłość do historii. Na początku chciałbym wyrazić głęboki podziw i szacunek za tytaniczną pracę jaką autorka włożyła w napisanie tak doskonałej powieści historycznej. Czapki z głów p. Renato. Powieść opowiada o bardzo trudnym czasie. Polska w okresie zaborów to bardzo bolesny czas w dziejach naszej ukochanej Ojczyzny. Po przegranej wojnie z Rosją Polacy z drżeniem serca myślą o przyszłości. Jednak życie toczy się dalej. I jak to w życiu bywa jedni bardzo łatwo akceptują nowe warunki, a drudzy buntują się na taki stan rzeczy. Magnateria chętnie brata się z zaborcami. Majątek i sława to tylko się dla nich liczy. Ważne jest by się ustawić i żyć wygodnie. A gdzie w tym wszystkim miłość do Ojczyzny...? Nie ma. Smutne to, lecz niestety prawdziwe. Na szczęście ostało się kilku sprawiedliwych. Ta powieść to też historia kobiet: księżnej Heleny i hrabiny Marii które są w centrum wydarzeń. A dzieje się dużo ... "Pożegnanie z Ojczyzny" to powieść w której warstwa historyczna idealnie przenika się z warstwą obyczajową tworząc historię przepełnioną niesamowitymi emocjami. Czytajcie tą niełatwą, ale jakże ważną powieść. Ta książka to lekcja historii na bardzo wysokim poziomie. Lekcja z której warto wyciągnąć wnioski. Polecam ♥️

Lubicie gdy w książce jest wiele różnych postaci? Mnie to gubi, muszę przyznać, że czasami jestem zmuszona by sporo główkować czy ta osoba o której czytam, to ta o której myślałam. 😂 Tak też było w trakcie czytania tej książki. Jednak w tym przypadku te osoby są postaciami historycznymi, więc niektóre a być może i większość nazwisk były mi znane, więc i prostsze do zapamiętania. Akcja książki "Pożegnanie z ojczyzną" Pani Renaty Czarneckiego to 1793 rok, Warszawa, która stopniowo przygotowywana jest na drugi rozbiór Polski. Możemy śledzić losy arystokracji, poznajemy ją z różnych stron. Często całkowicie sobie przeciwnych. Na kartkach znajdziecie znane nazwiska m.in Czartoryscy, Potoccy, Radziwiłłowie. Niektórzy z nich to prawdziwi patrioci, walczący o swój kraj. Niektórzy jednak wybrali stronę prorosyjską. W takich czasach układy i to co mogli zyskać bywało ważniejsze od czystego sumienia. Dzięki tej książce możemy przysiąść na herbatce z arystokratkami, wstąpić na przyjęcie i posłuchać co na temat tego co dzieje się w kraju myślą ludzie, którzy uważani są za jego śmietankę. Ja czytając tę książkę miałam wrażenie, że Pani autorka pochodzi z tamtych czasów. I to duży komplement. Napisać tak szczegółową książkę, tak autentycznie przedstawić pewien okres historii to wielki wyczyn. Powiedzieć, że Pani Czarnecka wykonała kawał dobrej roboty, to nic nie powiedzieć. Czy to książka dla każdego? Zdecydowanie nie. Potrzeba w czytelniku chociaż odrobiny zainteresowania tych okresem, by mógł wczuć się w panujące nastroje.

Rok 1793,wcześniej dokonano już pierwszego rozbioru...chociaż jeszcze nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę,za niedługo będą musieli podporządkować się 'wrogim' narodom. Jak narazie Helena Radziwiłłówna pragnie znaleźć męża dla swojej córki, ma nim być rosyjski książę bo ona sama sympatyzuje z carycą Katarzyną. Natomiast rodzina Czarneckich opowiada się po stronie Prus. Oni już zapomnieli o tym kim są...a może kim byli. Polska już praktycznie nie istnieje więc należy 'iść tam gdzie więcej dają'...ale czy warto aby tak właśnie zostać zapisanym na kartach historii? Mnogość imion, nazwisk może niejednego wyprowadzić na manowce. Polecam przed przeczytaniem zapoznać się z sytuacją w Polsce właśnie w latach 1790-1793, na pewno dużo pomoże przy czytaniu. Znajdziemy tutaj prawdę historyczną i to jak możni szukają własnych korzyści, protekcji by nic lub jak najmniej z ich majątków ubyło. Znajdziemy także pogardę dla biednych, wstyd za tych którzy Polski jeszcze nie skreślili, obłudę, brzemienne w skutkach romanse... Podoba się mi to iż autorka nie ocenia postaci historycznych, pokazuje każdą z perspektyw. Zostajemy postawieni przed faktem dokonanym...tak było i nic ani nikt tego nie zmieni. Dla lubiących powieści historyczne będzie to zapewne bardzo dobra pozycja.

Zawsze podziwiałam to wydawnictwo za piękne wydania książek 📚 w weekend udało mi się przeczytać ich nowość Pożegnanie z Ojczyzną i jakie są moje spostrzeżenia co do tej historii 🙂 już się z Wami dzielę 😍 Po pierwsze książka ma niezwykły klimat! Zawsze lubiłam historię i mimo, że książki o tematyce wojennej raczej unikam to tutaj odnalazłam wszystko co lubię. Historia rozbiorów Polski w tle, nasz kraj znika na wiele lat z mapy Europy. Jednak życie toczy się dalej… ludzie chcąc żyć normalnie, kochać, bawić się czy zawierać małżeństwa. Postaci w książce mamy wiele i są one naprawdę barwne. Ile rodów arystokratycznych tyle punktów widzenia. Książka trafiła zdecydowanie w moje czytelnicze serce ♥️ autorka czuję klimat epoki i czytając tą książkę można naprawdę poczuć się jak w minionych czasach. Często zamykałam oczy i wyobrażałam sobie tamte czasy. Oj ile bym dała, żeby chociaż na chwilę wrócić do tamtych czasów i poobserwować życie prawdziwej księżniczki czy hrabiny 🫅 Książkę polecam Wam bardzo 🙂 myślę, że ta historia trafi w Wasze serce 💓 Gratuluje autorce świetnie zbudowanych postaci i ogromnej wiedzy historycznej ! Oby więcej takich cudownych powieści! Francuska_na_obcasach

Warszawa po pierwszym rozbiorze Polski. Choć nie ma dobrych przeczuć co do tego, co przyniesie krajowi niedaleka przyszłość, miasto tętni życiem. Arystokratyczne rodziny nadal wiążą kariery swoich dzieci, a i swoje, z moskiewskim dworem. Określają się przyjaciółmi Katarzyny, przyjmują i bywają u rosyjskich arystokratów i wojskowych. Jeszcze nie jest hańbą wydać córkę za Rosjanina. Dwie arystokratyczne przyjaciółki, bohaterki powieści, hrabina Maria (żona wysokiego oficera carskiej armii) i księżna Helena. One są w centrum wydarzeń. W salonie Heleny spotykają się Polacy i Rosjanie, tu robi się intrygi, tu jest okazja, by dokonać oceny sytuacji politycznej. Nawiązują się romanse, ile w nich uczuć a ile politycznej kalkulacji? No właśnie, i tu przychodzi na myśl Maria i mężczyzna, który staje na jej drodze. Osadzona realiach końca XVIII wieku powieść łączy wątki historyczne i obyczajowe. Dramatyzm czasów buduje napięcie, pojawia się dylemat "ja czy ojczyzna?". To bardzo wciągająca książka, pokazująca że historia wcale nie jest nudna. Ile w niej się dzieje!