Oczarowanie. Jak odzyskać zauroczenie światem (okładka  miękka, wyd. 08.2023)

Nie do końca mnie oczarowała ale warta przeczytania.

Jedna z piękniejszych książek, jeśli potrzebujemy chwili wytchnienia. Ciekawa historia doceniania życia, oparta na własnych doświadczeniach. Sprawia, że raz zakręci się łza w oku, a raz zachichoczesz. Można znaleźć sposoby na zatrzymanie się w tym pędzie życia, na zachwyt i oczarowanie się na nowo otaczającym światem. Lekka, napisana łatwym i przyjemnym do czytania językiem. Nie jest w żadnym calu nudna. Warta posiadania w swoich zbiorach, powrócenia, kiedy znów przytłacza nas życie. Polecam!

Mnie osobiście nie oczarowała ta książką, raczej rozczarowała... nie wciągnęła za nic przez to ciężko się czytało. Szkoda.

Spokojna, urokliwa. Doskonała na jesienne, zimowe zatrzymanie.

Głęboka i pełna nostalgii książka

Wspaniała, mądra książka.

Trzyma poziom

Super

Na sięgniecie po książkę Oczarowanie Katherine May, zdecydowałam się po przeczytaniu opinii o dwóch poprzednich pozycjach tej autorki, a mianowicie o Zimowaniu i Przesileniu. Dowiedziałam się z nich, że książki te są nie tylko fascynujące, piękne i potrzebne, ale też, że ich autorka interesuje się wpływem przyrody na nasz psychiczny i emocjonalny dobrostan. Chcąc przekonać się na własnej skórze, czy pióro Katherine May będzie miało na mnie taki kojący (jak się o nim pisze) wpływ i jak sam tytuł głosi „oczaruje” mnie, postanowiłam ją przeczytać. Oczarowanie podzielone jest na cztery rozdziały, a każdy z nich to inny żywioł: ziemia, woda, ogień, powietrze. Nie znajdziemy tu konkretnej fabuły, jest to raczej zbiór opowiadań i analiza osobistych doświadczeń autorki, w których każdy z żywiołów odgrywa ważną rolę. Katherine May opisuje, jakie zaszły w niej zmiany i z jakimi blokadami musiała się mierzyć od czasów pandemii. Opisuje, jak sobie z nimi poradziła lub jak udało jej się oswoić je i zaakceptować. Zawsze w tych trudnych chwilach ukojenie przynosił jej kontakt z naturą. To dzięki kontemplowaniu jej, stopniowo zaczęła odzyskiwać dziecięcy zachwyt, który kiedyś próbowała w sobie stłumić. W swych opowieściach wraca myślami do wspomnień z dzieciństwa, gdzie uczucie oczarowania światem pojawiało się w sposób naturalny. Poprzez własne doświadczenia pokazuje, że warto próbować odkrywać to, co ma nam do zaoferowania świat. Nie musi to być nic spektakularnego, zacznijmy od małych kroków, rozejrzyjmy się dookoła i zacznijmy poznawać miejsca, w których mieszkamy, ich przyrodę, historię. Popatrzmy nocą na gwiazdy! Czyż nie są zachwycające? Po przeczytaniu kilkudziesięciu stron natknęłam się na fragment, który bardzo mocno ze mną rezonuje: „…w pewnej chwili doświadczam zupełnie odmiennego stanu umysłu, wyciszenia i pustki pozbawionej wielkich słów. To mój ulubiony etap, otwarta przestrzeń, w której na jakiś czas się rozpływam i staję się nikim. Pozostają po mnie tylko poruszające się ciało, dłonie trzymające mapę i stopy, które znają drogę, nie potrzebują więc, żebym się wtrącała. W tej fazie nie dzieje się nic, przynajmniej na pozór. Jednak pokłosiem takiego stanu są największe olśnienia, najgłębsze zmiany w rozumieniu tego, co mnie tworzy. W tym stanie jestem jak otwarte drzwi” – te słowa idealnie obrazują moje uczucia podczas górskich wędrówek. Na tyle, że postanowiłam wysłać cytat bliskim mi osobom. Niestety podczas dalszej lektury kolejne „oczarowania” do mnie nie przychodziły. Nie była ona dla mnie ani odkrywcza, ani też nie wciągnęła mnie na tyle, żebym mogła poczuć jej kojące działanie. Historie w niej zawarte były dla mnie zbyt chaotyczne, przez co podczas czytania nie byłam w stanie zrozumieć głębi uczuć, o których doświadczaniu zapewniała autorka. Jej przekaz był dla mnie niestety zbyt mało czytelny, a momentami wręcz nużący i gubił się w potoku zdań, z których nie wynikało nic. Oczarowań autorki mogę się domyślać i je sobie wyobrazić jedynie dzięki swoim własnym doświadczeniom w kontaktach z naturą. Ta książka uświadomiła mi jednak, że jest dużo (pewnie nawet więcej niż mi się wydaje) ludzi, którzy nie potrafią doświadczać oczarowania światem, dawno temu zablokowali się i mimo że czują, iż czegoś im brakuje, nie potrafią się otworzyć. Może dzięki jej lekturze spróbują coś zmienić? A jeśli tak, to znaczy, że jest potrzebna i dobrze, że pojawiła się na wydawniczym rynku. https://papierowybluszcz.wordpress.com/2023/08/22/oczarowanie-jak-odzyskac-zauroczenie-swiatem-katherine-may/

Urzekająca swoją okładką. Obrazująca piękno świata. Wzbudzająca zachwyt nad wszystkim, co nas otacza. Ucząca czerpania z życia pełnymi garściami. "Oczarowanie" to patrzenie na świat oczami dziecka. Bo dziecko czuje więcej, widzi więcej. Jest ciekawe, a ciekawość wzbudza jego fascynację. Dziecko dotyka, wącha, poznaje. Dziecko zachwyca się tym, co dla dorosłych wydaje się nieistotne. A w szczegółach właśnie tkwi całe piękno. O tym, my dorośli, zapominamy. Dlatego powstała książka "Oczarowanie". Katherine May odpowiada w niej na ważne pytanie: Jak wzbudzić w sobie zauroczenie światem? Uczy nas, jak doświadczać świat wszystkimi zmysłami. Jak go chłonąć, poznawać go, jak nim się zachwycać. Książka (myślę, że nie przez przypadek) została podzielona na cztery rodziały: 🌍 ZIEMIĘ 🌊 WODĘ 🔥 OGIEŃ 🌬 POWIETRZE Każdy z tych żywiołów odgrywa bardzo ważną rolę. Każdemu z nich autorka poświęciła mnóstwo uwagi. "Oczarowanie" można porównać do pamiętnika, pozbawionego dat. Autorka opisuje w nim własne doświadczenia, szczególnie te, z jakimi musiała mierzyć się w trakcie trwania pandemii koronawirusa, a także po niej. Tylko kontakt z naturą, pomógł jej przetrwać ten trudny czas. To właśnie tu, wśród żywiołów, które mają w sobie wiele piękna i magii, starała się wzbudzić w sobie dziecięcy zachwyt. Wiedziała, że jest on gdzieś uśpiony wewnątrz niej, że czeka, aż ona sobie o nim przypomni. Bo przecież oczarowania nie można zniszczyć, nie można ot tak z siebie wyrzucić. "Oczarowanie" to książka, która urzeka swą dojrzałością. Myślę, że wielu z nas odnajdzie w niej cząstkę siebie, bo wielu z nas w pędzie dnia codziennego, nie zwraca uwagi na piękno, jakie roztacza przed nami świat, jak wiele magii kryje w sobie natura. Katherine May chce wzbudzić w nas oczarowanie. Chce, żebyśmy na chwilę zwolnili, zatrzymali się i skupili na tym, co naprawdę ważne. "Oczarownie to małe cuda (...), fascynacja pochwycona w sieć baśni i wspomnień. Składa się z niewielkich (...) dawek podziwu. (...) To zapomniane spoiwo ziemskiego życia, nieuchwytna cząstka wiążąca zmienną substancję: umiejętność dostrzegania magii w sprawach codziennych, wchłaniania jej przez nasze umysły i ciała, karmienia się nią."