Mio, mój Mio (okładka  twarda, wyd. 04.2023)

Absolutnie c udowna ksiazka sama w sobie i pięknie wydana. Nasza 5,5 letnia córka i 4 letni syn z zapartym tchem słuchali, podobnie jak i my

Piękna

Czy jest wśród Was ktoś kto nie zna twórczości Astrid Lindgren?🤭 Za sprawą nowego wydania w ofercie @wydawnictwo_nasza_ksiegarnia znanej na calym świecie opowieści "Mio, mój Mio" właśnie jej autorstwa mamy szansę wrócić, poczuć ponownie, przemyśleć to co dla nas ważne. O wizualną spójność z treścią zadbał utalentowany ilustrator Johan Egerkrans, który tym razem sprawił, że grafiki utrzymują ton historii.🤍 O czym opowiada? Tytułowy bohater- początkowo Bosse, który za sprawą odnalezienia swojej prawdziwej tożsamości staje się Mio, synem króla Krainy Dalekiej- to niesamowita postać. Pełna sprzeczności, nieszczęścia i jednocześnie dziecięcych potrzeb. Śledząc jego losy jeszcze na ulicy, wśród znanych sobie ludzi można poczuć jego głęboką rozpacz i nieszczęście. Czasem poddanie losowi a innym razem chęć jego odmiany. Nawet gdy wraca do świata z którego pochodzi można poczuć w nim cząstkę zagubienia i osamotnienia- jak to bywa w literaturze autorki. Co więc przydarzy się Mio? Chciało by się powiedzieć, że prawdziwe spełnienie marzeń Jednak wykreowany literacko świat wcale nie jest przesiakniety dobrem, szczęściem i wieczną sielanką. Ciesząc się beztroską i powrotem do domu główny bohater okazuje się być przeznaczonym do wyższego celu. Jak widmo koło jego postaci krążą opowieści o okrutnym rycerzu Kato, z którym ma stoczyć walkę. Książka jest piękna, choć jednocześnie trudna. Moralizatorskie treści po drodze nasaczone są ogromnymi emocjami, które nawet we mnie- dorosłym czytelniku, zostają na długo po zakończeniu lektury. Śmiem więc stwierdzić, że to książka dla tych, którzy szukają głębi i wartości ukrytej pod lekkim woalem pozoru. Może macie już swoją ulubioną książkę Lindgren?

Ah jakaż to piękna baśń! Posłuchajcie sami 👇 Bo to dziewięcioletni chłopiec, który mieszka w rodzinie zastępczej. Jednak przybrana ciotka i przybrany wuj nie są wymarzoną rodziną, co więcej, na każdym kroku dają do zrozumienia, że żałują swojej decyzji o przygarnięciu chłopca. Bo ma tylko jednego przyjaciela, za to najprawdziwszego, z normalnym domem i tatą, który kocha syna nade wszystko i jest miły i ciepły także dla Bo. Wszystko zmienia się pewnego dnia, kiedy Bo za sprawą magii trafia do Krainy Dalekiej, a tam czeka na niego jego ojciec król, ogromnie uradowany z odnalezienia ukochanego syna. Mio, bo tam brzmi prawdziwe imię chłopca od pierwszej chwili czuje, że to jego miejsce na ziemi. Nawiązuje nowe przyjaźnie, spędza sporo czasu z ukochanym tatą, który zawsze znajduje dla niego czas i odkrywa tajniki magicznej krainy. Coraz częściej słyszy jednak imię złego Rycerza Kato, który porwał wiele dzieci z Krainy Dalekiej. Czy okrutny rycerz zmąci szczęście Mio? Czy zjawi się ktoś, kto stawi mu czoła? Jaką jeszcze magię odkryje Mio? I przede wszystkim, czy będzie żył długo i szczęśliwie? "Mio, mój Mio to przepiękna książka, cechująca się wszystkimi znamionami idealnej baśni. Znajdziemy tam bohatera, który trochę przeszedł w życiu, sporo magii, przyjaźń i zaufanie oraz walkę dobra ze złem. Przy całym swym pięknie, autorka utrzymała ją w nieco mrocznej konwencji, co wspaniale oddają ilustracje. Jestem tą książką zachwycona, ale nie zaskoczona, bo prawda jest taka, że niczego innego nie spodziewałam się po piórze Astrid Lindgren❤️

Astrid Lindgren - to jej w głównej mierze zawdzięczam zamiłowanie do literatury. Wychowałam się na Pippi i Dzieciach z Bullerbyn. I chociaż Mio, mój Mio - to opowieść utrzymana w zupełnie innym, nieco bardziej mrocznym klimacie, to jak zwykle u Astrid jest przepięknie. To niesamowita historia, smutna i przejmująca. 9cioletni Bosse, sierota przygarnięta przez niebyt czułe małżeństwo doświadcza ogromnej samotności i pustki. Tęskni za ciepłem bliskości, miłością i ze smutkiem i ogromną tęsknotą patrzy na rodzinę swego przyjaciela Benki. Marzy o spotkaniu swego prawdziwego ojca i los się nagle odmienia, chłopiec trafia do Krainy Dalekiej, gdzie okazuje się być zaginionym synem Króla, a Jego prawdziwe imię to Mio. Mio wreszcie czuje się ważny, kochany i przede wszystkim szczęśliwy. Okazuje się jednak, że czeka Go również bardzo trudne zadanie. Musi pokonać złego i okrutnego Rycerza Kato o kamiennym sercu. Mio wyrusza w podróż ku przeznaczeniu i chociaż czeka Go wiele wyzwań i przeciwności, to jak to u Astrid czeka nas zwycięski finał walki dobra ze złem. To historia, gdzie dziecięca beztroska, bieganie po lasach, łąkach, wspinaczki po drzewach, mieszają się z poczuciem pustki, odrzucenia, braku miłości i akceptacji, uczuciem osamotnienia. A ucieczką przed tym staje się wyobraźnia i jej niesamowita siła. To trudna baśń, momentami nieco mroczna i z pewnością poruszy zarówno małych jak i nieco większych czytelników, chociaż mam wrażenie, że każdy będzie ją przeżywał na zupełnie innym poziomie.

"Mio, mój Mio" to wydanie klasycznej powieści Astrid Lindgren z nowymi, kolorowymi ilustracjami szwedzkiego artysty Johana Egerkransa. Po raz pierwszy książka została wydana w 1954 r. pod szwedzkim tytułem "Mio, min Mio". Samotny dziewięcioletni Bosse chciałby mieć prawdziwy dom, przede wszystkim jednak chciałby odnaleźć tatę. To marzenie się spełnia, gdy chłopiec trafia do Krainy Dalekiej. Tam odkrywa, że ma na imię Mio i jest zaginionym synem króla. Pewnego dnia dowiaduje się, że nad jego losem ciąży przepowiednia sprzed tysięcy lat. Razem z wiernym przyjacielem Jum-Jumem oraz cudownym koniem Miramisem wyrusza więc w niebezpieczną podróż, by rozprawić się z okrutnym rycerzem Kato, porywaczem dzieci. Tylko chłopiec królewskiej krwi może go pokonać. W tej przejmującej opowieści - fabuła nawiązuje do tradycyjnych baśni i folkloru. Jest niesłychanie ujmująca, a przy tym zmusza czytelnika do głębszych przemyśleń.

Nie wiedziałam, że Astrid potrafiła pisać też typowe baśnie W sumie się nie dziwię, bo to wybitna autorka. Ale nie wiedziałam Na całe szczęście poznałam tę książkę :D Przepiękna, kojąca opowieść o sile miłości, przyjaźni i dobra. Oczywiste motywy uspokajają i pozwalają bez strachu zanurzyć się w historię chłopca, który pewnego dnia został przeniesiony do odległej krainy. Piszę bez strachu, bo wiadomo, że będzie happy end, nie dlatego, że nie ma w niej czarnych charakterów. Czytając czułam się jak małe dziecko :) A- i jeszcze ważna sprawa! To jest trochę nietypowa baśń, bo nie ma w niej żadnych przestarzałych opinii, wierzeń czy strasznych scen