Czas Żniw. Koniec maskarady. Tom 4 (okładka  miękka, wyd. 06.2021)

Wspaniała powieść , czyta się jednym tchem .

Rewelacyjna książka, mocno wciąga

świetna!! polecam!!!

Ta seria jest super

Super kontynuacja.

Świetne

,👍

🤩

Page udaje się do Paryża. Początkowo dochodzi do siebie po wydarzeniach opisanych w Pieśni jutra, ale bardzo szybko rzuca się w wir nowych wydarzeń. Próbuje nawiązać nowe sojusze, dalej stawiać opór Sajonowi, przejmuje się wojną na półwyspie Iberyjskim oraz działa w Manekinie. Pojawiają się dawni sojusznicy i wrogowie, a zagubienie i problemy zaczynają się piętrzyć. Jeśli czytaliście już Chór świtu, to prolog już będziecie znać. Jeśli nie czytaliście, to będzie on przyzwoitym wstępem, choć bez szczegółów. Nie wykluczam, że pewne aspekty będą się wydawały potraktowane po macoszemu, więc zachęcam do sięgnięcia po nowelkę przed przeczytaniem tego tomu. Koniec masakardy ma bardzo dynamiczną fabułę – w każdej dotychczasowej części serii było bardzo dużo wydarzeń, wszystko działo się bardzo szybko i następowały zwroty akcji, ale w tym tomie następuje apogeum i naprawdę trudno odłożyć książkę w trakcie czytania, bo przez cały czas dzieje się coś, co przyciąga uwagę, czego rozwiązanie chcemy poznać. Niestety, w tej mnogości wydarzeń Page zaczyna się nieco plątać – przestaje słuchać co się do niej mówi, ignoruje trochę faktów, trochę przeczuć i niestety wynika z tego trochę problemów dla niej i dla czytelnika – momentami powieść staje się przewidywalna i choć sporo wydarzeń nadal zaskakuje, to te kluczowe już nie. Na okładce czytamy o Paryżu dzikszym niż Londyn, ale szczerze mówiąc odnoszę zupełnie inne wrażenie. Londyn był o wiele bardziej skomplikowany w swoich układach, łatwiej się tam lała krew i samo miasto ze swoim podziemiem było bardziej podzielone, bardziej niebezpieczne. W Londynie odczuwało się ten przestępczy, gotowy na wszystko klimat, natomiast Paryż w tym wszystkim wydaje się bardzo ugrzeczniony, ładnie schowany i raczej zgodny, nawet jeśli jedna grupa się z tej zgodności wyłamuje. Paradoksalnie tę mniejszą dzikość uznaję za plus – Page jest w bardzo trudnej sytuacji i wejście do świata takiego jak Londyn mogłoby ją teraz przerosnąć. Tymczasem uporządkowanie sprawia, że w Paryżu może się odnaleźć, zawalczyć o nowe sojusze, bo stosunkowo łatwo jest określić z kim mogą się udać i co zrobić, by faktycznie tak się stało. Page jest zmuszona do niemal stałego przebywania z Arcturusem, a to oznacza, że ich relacja się rozwija. Dzieje się to powoli, stopniowo, jest w tym trochę strachu i niepewności, ale bardzo mi się podoba, bo wypada naturalnie. W końcu mamy postaci ze swoimi traumami, strachem, niechętne do zmian dla kogoś innego i mające swoje priorytety. Ciekawie wypada to, jak się znajdują w pół drogi, zaczynają ze sobą być, ale jednocześnie pozostają sobą. Tu wychodzi na jaw bardzo mocna i konsekwentna konstrukcja postaci – wszystko co przeżyły nadal w nich jest, rzuca się cieniem na podejmowane decyzje, relacje z innymi, a bohaterowie muszą nauczyć się z tym żyć. Koniec maskarady jest świetną kontynuacją Czasu żniw. Ma kilka drobnych wad, ale jestem pod bardzo dużym wrażeniem jak rozwija się cała seria. Mamy czwarty obszerny tom, a wszystko nadal trzyma się kupy, jest logiczne i konsekwentne, nie zaczyna nużyć, a przeciwnie – wciąż budzi ciekawość. Nie mogę się doczekać kolejnych części, bo nie mam wątpliwości, że Shannon jeszcze nie raz zaskoczy i zachwyci w tej serii. --- Także na SzaraKawiarenka.pl

Książki z cyklu Czas żniw są dla mnie ważne, doskonale pamiętam, kiedy zobaczyłam zwiastun pierwszego tomu miałam wtedy czytelniczy przestój i szukałam czegoś, co by mnie rozruszało. Pojawiła się wtedy Samantha Shannon ze swoją książką i wiedziałam, że bardzo chciałabym ją przeczytać. Pamiętam, jak wielkie emocje wywołała we mnie, kiedy czytałam ja po raz pierwszy, czy poczuje takie same emocje zagłębiając się w nowej powieści Samanthy Shannon? Dzięki Wydawnictwu mogę cieszyć się tą wycieczką w nieznane, przypominając, jak ważna jest wolność, którą posiadamy, a nie zawsze doceniamy. Bohaterką serii jest Paige Mahoney, to dziewczyna, która przeżyła tak wiele, zaczynała pracując w barze z tlenem w Londynie, a po niej stawała się Bladą Śniącą i inwigilowała włamując się do ich umysłów dla ważnych i przydatnych dla syndykatu informacji. Jest wędrowcem, który wpływa na senne krajobrazy. Od tego czasu zmieniło się tak wiele. Autorka zabrała nas do Francji, która została równie mocno doświadczona przez Sajon. Paige dołącza do tajnej sieci szpiegów próbujących obalić rząd od środka. Paryż stał się miejscem rządnym krwi, a jego podziemie jest bardzo rozbudowane. We Francji znajdują się zarówno przeciwnicy, jak i zwolennicy Refaitów. Paige liczyła na bezpieczne schronienie po tym, jak cudem uniknęła śmierci. Czeka na nią kolejne wyzwanie i nie ruszy w nie, zupełnie sama. Wraz z Arcturusem Mesarthimem jest zmuszona iść na niebezpieczną misję, której efekt będzie kluczowy dla rebelii. Shannon zabrała nas nie tylko do paryskich katakumb, ale Take do złocistego wersalu, walka się toczy w przepięknej otoczce, jaki będzie jej finał? Czy dojdzie do krwawej wojny? Czy świat ponownie może być wolny? „Koniec maskarady” to dobrze wyważona mieszanka powolnego rozwoju postaci, dynamicznych wydarzeń i szokujących zwrotów akcji. Ta książka właśnie przeniosła tę serię na zupełnie nowy poziom. Paige Mahoney jest jedną z lepiej wykreowanych bohaterek, które miałam okazję poznać. Jest niezwykle silną kobietą, która przeszła wiele i musi się mierzyć z własnymi demonami przeszłości. Nie wydaje mi się, żebym czytała książkę, która tak doskonale ukazywałaby skutki traumy u postaci, która przeszła przez piekło, jakie zgotowano Paige. Jeszcze zanim zaczęłam czytać książkę, wiedziałam, że nie będzie łatwo, bo nie było mowy, żeby wydarzenia z poprzedniej książki nie odbiły się na Paige . Jestem zachwycona wzrostem i złożonością przedstawionego świata w tym cyklu i tym, jak daleko sięga on między różnymi krajami i różnymi syndykatami jasnowidzów. Paryż, jako lokalizacja dodał magii i tajemniczości, pewnego szlifu całości. Jeśli chodzi o rozwijającą się relację z Arcturusem to jest ona bardzo rzeczywista, poziom zaufania i oddania, które okazują sobie nawzajem, jest poruszający. To historia, która stała się jedną z moich ulubionych i zajmuje szczególne miejsce w moim sercu ze względu na głęboko i dobrze stworzone postacie, niesamowitą łączność emocjonalną i budowanie świata pełnego akcji.