I cóż, że o Szwecji (okładka  twarda, wyd. 01.2023)

Książka napisana żywym, dowcipnym językiem. Autorka podaje wiele ciekawostek o Szwecji, Szwedach, ich zwyczajach. Pomaga zrozumieć mieszkańców północy. Może być dobrym przygotowaniem przed krótszym lub dłuższym wypadem do Szwecji.

Właśnie takiej książki szukałam! Pokazuje Szwecję oczami obcokrajowca!!! Ciekawe i przydatne informacje. Polecam!

W skład Skandynawii wchodzą trzy państwa: Norwegia, Dania i Szwecja. Na kartach „I cóż, że o Szwecji” pojawiają się Norwegowie „cisi, skryci, ale o silnym charakterze”. Duńczycy na forach internetowych mający opinię „tych najbardziej <>, rozluźnionych, otwartych, towarzyskich i najgłośniejszych z całej trójki”. Przede wszystkim jednak autorka skupia się na Szwedach mających podobno „największego bzika na punkcie porządku, przestrzegania przepisów i stania na straży moralności”. Szwedzkość w tej książce wyraża się w bardzo dużej mierze poprzez język. Wściekłe karteczki - arga lappar - pisane na przykład do sąsiadów korzystających ze wspólnej pralni. Raczenie się kawą spożywaną w ilościach skutecznie podnoszących ciśnienie - fika. W luce, jaką odnaleźli Szwedzi, by palić, nie paląc, czyli w ssaniu tytoniu – snus. We wszystkim co gównoładne (skitsnygg) i gównobrzydkie (skitful). W przeklinaniu jak miotlarz (w Polsce jak szewc),gdy Szwed chce dać upust swojej „frustracji” wynikającej z wiecznego dążenia do lagom – robienia wszystkiego w sam raz, wystarczająco, odpowiednio, właściwie. Dwuznaczność maluje się w piciu niewielkich ilości alkoholu, który można kupić tylko w wyznaczonych do tego sklepach. Uwaga! W samym Poznaniu jest o 2,5 raza więcej sklepów alkoholowych niż w całej Szwecji. Nie oznacza to, że Szwedzi piją mniej..., ponieważ i tu znaleźli lukę, uczestnicząc w alkoholowych eskapadach morskich – często nie schodząc nawet na ląd. Dość problematyczne zdaje się też wychowywanie dzieci. Doskonale, że dzieci traktowane są poważnie, jednak czasami wolność, jaką dorośli im dają, przekracza pewne granice. Jak wiadomo kij ma dwa końce i zdarza się, że dziecko, któremu rodzic czegoś nie da (Uwaga! Chodzi o błahostki, dajmy na to zakaz pójścia na imprezę),potrafi zgłosić ten fakt do odpowiednich organów. Poza tym kwestia oceniania od klasy szóstej i dużego liberalizmu panującego w szkołach odbija się niechcianą czkawką, ponieważ okazuje się, że poziom intelektualny znacznie spada. Jest jednak w tym kraju dużo elementów, które przyciągają jak magnez. Faluńska czerwień ścian domów, tematyczne dni związane chociażby z jedzeniem. Moimi ulubionymi byłyby na pewno Dzień Kawy, Dzień Krewetkowej Kanapki – nigdy nie jadłam, a chętnie bym skosztowała, Dzień Młodego Ziemniaka, Dzień Śledzia (nie wiem, czy dałabym radę zjeść kiszonego śledzia, choć autorka przedstawia przepis na to, jak zrobić to w sposób najbardziej łagodny dla nozdrzy i bezpieczny dla otoczenia) i Dzień Cynamonowej Bułeczki. Stawianie na komunikację rowerową, szacunek do przyrody i łączność z nią. Wykorzystywanie odpadów, a nie gromadzenie ich na wysypiskach śmieci (1% odpadów na wysypiskach, pozostałe do wtórnego użytku). Śpiewy towarzyszące Szwedom bardzo często. Możliwość wywieszania flagi, kiedy obchodzi się imieniny lub urodziny - dostępność i brak patosu w wykorzystywaniu symbolu narodowego to coś, za czym często tęsknię w Polsce. No i to szwedzkie „Ta det lugnt!” („Bez nerwów, wrzuć na luz!”). Po lekturze „I cóż, że o Szwecji” Natalii Kołaczek mam coraz większy apetyt na to, by wsiąść do volvo, udać się na prom, bułeczkę cynamonową popić nieprzyzwoitą ilością kawy i słuchając Abby na Spotify popłynąć w rejs do Szwecji, by sprawdzić wszystko to, o czym tak zajmująco pisze autorka. Liczę, że po tej wizycie nie byłabym arg och besviken (zła i zawiedziona).

Bardzo ciekawa książka rozprawiająca się ze stereotypami dotyczącymi Szwedów.