Honeymoon (CD)

Utwory, które Lana serwowała nam przed premiera albumu niezbyt przypadły mi do gustu. Mowa tu o Terrence Loves You, które omijałem szerokim łukiem, to samo mogę powiedzieć o tytułowym Honeymoon. High by the Beach było światełkiem w tunelu i postanowiłem, że dam szansę nowemu projektowi Lany. A jednak, album całkowicie przekroczył moje oczekiwania. Mamy tutaj coś dla każdego - powolne kompozycje (np. Terrence Loves You, 24), ale również te bardziej energiczne utwory, jak to Lana określa 'muddy trap' (np. Freak, Art Deco, High by the Beach) Moimi osobistym faworytem jest The Blackest Day i muszę przyznać, że w pewnym stopniu liczyłem na coś zupełnie innego, patrząc na to jak długi jest utwór - trwa on aż 6 minut. Jednak wypadł on naprawdę dobrze i jest jedną z najmocniejszych kompozycji na albumie. Na wyróźnienie zasługują także Swan Song (świetny tekst i linia melodyczna), Art Deco (wpadający w ucho refren) oraz Music to Watch Boys to (genialne acapella intro). Przyznam, że w kontekście całego albumu nawet wspomniane przeze mnie wcześniej Terrence Loves You i Honeymoon wypadają dobrze. Album szczerze polecam każdemu, kto ma ochotę na coś nowego, świeżego i oczywiście bogatego.

Lana bardzo urosła w moich oczach na przestrzeni kilku miesięcy. Od sztucznego beztalencia do wyjątkowej i niecodziennej artystki. Podobnie bardzo zmieniła się muzyka jaką tworzy. Jej debiut (specjalnie nie wspominam czasów kiedy wydawała albumy pod swoim prawdziwym imieniem) Born to Die brzmiał jak pamiętnik nastolatki: zafascynowanie rapem, 'badboy;ami', narkotykami, alkoholem itp. Album zachwyca na początku, jednak szybko się nudzi. Na Ep'ce Paradaise Lana trochę dojrzała, jednak stylistyka utworów nie odstawała zbytnio od pierwszego albumu. Po dwu rocznej przerwie Lana powróciła z genialnym albumem Ultraviolence. Pokazała nim wiadomy palec do wszystkich, którzy hejtowali ją za album, występ w SNL, teksty i wizerunek. Płyta ta to czysty sarkazm, ironia i kpina z krytyków. Po 'oczyszczeniu swojego imienia' Lana mogła się zająć tworzeniem nowego krążka i już po rocznej przerwie możemy kupić jej trzeci album. Album otwiera utwór tytułowy, na początku mnie do siebie nie przekonywał ale ostatecznie go polubiłem. Następną piosenką jest Music To Watch Boys To, bardzo przyjemna kompozycja która trochę odstaje klimatyką od poprzedniego utworu jak i następnego (Terrence Loves You), które są stylizowane na lata 50'. Kolejną kompozycją jest God Knows I tryed, którego bazą jest gitara akustyczna i wokal Lany. Tekst jest przepiękny i bardzo smutny. Następnym utworem jest singlowe High By the Beach. Od początku piosenka bardzo przypadła mi do gustu i mimo rzucania mięsem przez Lanę piosenka jest pełna uroku. W podobnej stylistyce utrzymują się następne dwa utwory Freak i Art Deco. Wszystkie trzy są połączeniem popu i Trip-Hopu, co bardzo mi odpowiada. W połowie albumu umieszczone zostało nagranie czytania wiersza przez Lanę z przyjemnym trip-hopowym podkładem. Kolejna kompozycja (Religion) przypadnie do gustu tym, którzy polubili GKIT, gdyż piosenki są w miarę do siebie podobne, co nie oznacza że robione na jedno kopyto. Kolejne piosenki mogą bardzo skojarzyć się z Hiszpanią i Włochami. Gitara, klawesyny, partie śpiewane po włosku właśnie. Wszystkie z wymienionych elementów znajdują miejsce w utworze Salvatore (sama nazwa coś mówi). The Backes Day to chyba mój faworyt z tej płyty. Trwa 6 minut, ale nie ludzi się, nie jest męcząca, za to świetnie wyważona i pełna smutku, jednak nie są to jakieś smęty. 24 i Swan Song również bardzo mi się spodobały, zaczynają się spokojnie, ale rozwijają się z czasem. Ostatni utwór na płycie to cover Niny Simone (Lana coverowała ją już na UV), niestety tym razem jej wykonanie nie porywa, tylko lekko nudzi. Mimo tego lekkiego potknięcia na koniec, muszę przyznać, że Lana spisała się świetnie. Album jest spójny, przemyślany, a przede wszystkim bardzo bardzo dobry.

Każdy album Lany del Rey ma swój unikatowy styl i ten również go posiada. Jest jeszcze bardziej melancholijny od dwóch pozostałych - okładka i książeczka idealnie oddają klimat piosenek. W utworach pojawiają się nowoczesne dźwięki - niskie basy, ale również dużo smyczków, co przywodzi na myśl muzykę filmową lat 60. Dla jednych dołująca, dla innych fantastyczna, jednak Lana del Rey nie utraciła swojej formy.

Od kilku lat jestem wierną fanką Lany, jej wspaniałej twórczości, skali głosu, muzyki, tekstów piosenek i Lany, jako Elizabeth Grant. Płyta Honeymoon to kolejna odsłona jej talentu i miłości z jaką tworzy i przedstawia swoją muzykę. Mam nadzieję, że w przyszłym roku zahaczy o Polskę :DD

Płyta jest obłędna, uzależniająca i hipnotyzująca jednocześnie. Niski głos Lany plus duża ilość basów daje mieszankę piorunującą :) Najlepszy dowód: poranny telefon od taty: "Tyyyyyy ale to jest jazda! Jak wczoraj puściłem... Mama aż nogą zaczęła kiwać" ;)

Najlepsza dotychczasowa płyta Lany. Nowe, świeże brzmienia, magiczne dla uszu utwory, podczas których ciarki przechodzą po ciele. Jestem pod wielkim wrażeniem efektu końcowego! Wszystkim serdecznie polecam, płyta warta podwójnej jej ceny!

Świetna płyta, polecam szczególnie osobom, które lubią melancholijne rytmy. Fani Lany będą zachwyceni, dodatkowo bardzo uspokaja. Polecam :)

kolejna płyta Lany del Rey jest zbliżona klimatem do poprzednich więc jest świetna tak jak poprzednie. Zachwyca jej głos, polecam.

Najlepszy album Lany. Stonowany, emanujący erotyką. Idealny na wieczory we dwoje, ale również do słuchania w samotności. Polecam.

Piękna płyta na jesienne wieczory. Piosenki wprowadzają w idealny nastrój :)