Historie osobiste. O ludziach i rzeczach w czasie wojny (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

Karolina Sulej zadbała o różnorodność wypowiedzi - w książce o swoich doświadczeniach opowiadają zarówno kobiety, jak i mężczyźni, różnego wyznania i narodowości. Doświadczyli oni najgorszego: piekła obozów koncentracyjnych i getta, biedy, głodu. Wszystkie te wspomnienia łączą... rzeczy osobiste oraz dbanie o wygląd. Jeśli teraz właśnie pomyślałaś/pomyślałeś, że to wręcz niestosowne aby w wojennej rzeczywistości zajmować się kręceniem loczków czy modyfikowaniem obozowego pasiaka, to tymbardziej - ta książka jest właśnie dla Ciebie. Bohaterowie unaoczniają,że w czasie wojny też trwało życie. Mimo śmierci, bolu, rozpaczy, ludzie znajdowali sobie coś co trzymało ich przy życiu i dawało chociaż odrobinę radości. Piękna sukienka włożona specjalnie na czas Powstania Warszawskiego (bo przecież miało się szybko skończyć...), Heroiczne wręcz dbanie o higienę i cudem pozostawiony warkocz w obozowej rzeczywistości. Mogłoby wydawać się,że to błahostki ale to właśnie one trzymały bohaterów przy życiu. Dawały poczucie,że mimo okoliczności wciąż są tymi samymi ludźmi, wciąż chcą się podobać, pielęgnować swoją młodość, decydować o sobie i zachować godność. Jedną z historii, która wyjątkowo mnie ujęła, jest opowieść Rity Berkowitz. Została ona Miss Holocaust Survivor. Brzmi niedorzecznie? Kontrowersyjnie? Nic bardziej mylnego. Pomysłodawcami konkursu jest jerozolimska organizacja opiekująca się Ocalałymi z Zagłady. Jednym z jego celów jest szerzenie wiedzy na temat Holocaustu. Kolejnym, jeśli nawet nie nadrzędnym, jest koncept terapeutyczny. Kobiety, które przeżyły obozy koncentracyjne często nie czują się pełnowartościowymi kobietami. Czują żal,że nie było im dane przeżyć swojej młodości w piękny i beztroski sposób. Dzięki konkursom Miss mogą zaznać wiele radości oraz cieszyć się swoją urodą i kobiecością. Gwarantuję, że po przeczytaniu tej książki nie powiecie "to tylko rzeczy". Te zwykłe przedmioty sprzed lat do dziś są w pamięci bohaterów, a niekiedy także w ich szafach. Jedna z rozmówczyń jeszcze przez wiele lat nosiła kożuch, który trafił w jej ręce podczas wyzwolenia obozu. Wracając do codzienności po tak ekstremalnie ciężkich doświadczeniach kobiety pragnęły się podobać, wyglądać ładnie i godnie. Wracały do życia z podniesioną głową.

Bardzo ciekawe ujęcie tematu w dość niekonwencjonalny sposób. Każdy rozdział to inna historia od której nie ma ochoty się odchodzić. Łatwy ale dosadny język w tak trudnej tematyce sprawia, że chce się ją przeczytać jednym tchem. Na mnie zrobiła wrażenie. Zdecydowanie kupiłabym ją ponownie.

Szybka dostawa, książka bardzo ciekawa i interesująca<3

Smutne historie ale książka warta przeczytania

Świetna książka !

Sztos!

Wspaniała książka! Poruszająca, wzruszająca. Najwyższa reportażowa półka