Gołębie rasowe (okładka  twarda, wyd. 08.2007)

Pierwsze wydanie niniejszej książki (PWRiL, Warszawa 1995) zawierało wiadomości o metodach chowu i hodowli gołębi oraz opisy i barwne fotografie 96 ras hodowanych w Polsce. Barwne fotografie gołębi były nowością i stały się wielką pomocą w dokładnym poznaniu i identyfikowaniu cech rasowych gołębi. Książka spotkała się z dużym zainteresowaniem hodowców polskich i zagranicznych, a także miłośników ptaków. Nakład został wyczerpany. W tym czasie autorzy zgromadzili wiele nowych informacji i zdjęć; nowe wydanie jest więc uzupełnione, poprawione i uaktualnione.

Na corocznych regionalnych wystawach gołębi, szczególnie na Ogólnopolskiej Wystawie Gołębi Rasowych i Drobiu Ozdobnego we Wrocławiu w roku 2000, hodowcy prezentowali gołębie wielu ras, które nie zostały opisane w poprzednim wydaniu. Toteż obecne wydanie zostało uzupełnione opisami i fotografiami wielu nowych ras wystawianych w Polsce i poszerzone o ważne informacje z zakresu utrzymania gołębi i metod hodowli. Opisano też niektóre rasy gołębi prezentowane na Europejskiej Wystawie Gołębi Rasowych, Drobiu Ozdobnego, Ptaków Egzotycznych i Królików w Wels (Austria). Łącznie opisano 177 ras. Autorzy wykorzystali także uwagi nadesłane przez hodowców.

Niniejsza książka jest adresowana zarówno do hodowców o długim stażu, jak i do tych, którzy chcą rozpocząć hodowlę gołębi. Debiutanci znajdą w niej odpowiedzi na pytania: jak postępować w pracy hodowlanej, żeby osiągać dobre wyniki i jak uchronić się przed niepowodzeniami. Zrezygnowano ze szczegółowego opisywania zagadnień, które można znaleźć w specjalistycznych podręcznikach (np. przemiana materii, właściwości poszczególnych witamin i związków mineralnych). W handlu znajdują się preparaty witaminowe i mieszanki mineralne opracowane przez wybitnych znawców żywienia ptaków, wystarczy więc zastosować się do załączonych instrukcji. Ideą autorów było wskazanie, jak skutecznie prowadzić chów i hodowlę gołębi, a nie naukowe zgłębianie przyczyn takiego postępowania. Zajęłoby ono sporo stron książki, a niewielu czytelników by z tego skorzystało. Jak bowiem wykazały badania Bonczara i Augustyńskiego (1994) oraz Pawliny i Walczaka (2000) większość hodowców gołębi (odpowiednio: 72 i 81%) to ludzie o zawodowym i średnim wykształceniu. Ich interesuje przede wszystkim praktyczna strona chowu i hodowli, a mniej dociekania naukowe. Zainteresowani naukowymi problemami hodowli, znajdąje w publikowanych oryginalnych pracach naukowych lub podręcznikach akademickich. Ponieważ jednak nie można prowadzić hodowli bez pewnych elementarnych wiadomości z zakresu genetyki, te trudne zagadnienia starano się opracować w tej książce jak najprzystępniej.