Folklore (CD)

To było latem, kiedy byłam na Azorach, kręcąc się po wiosce, z której pochodzą moi rodzice. Przypatrywałam wiejskiemu otoczeniu drogi, prowadzącej na wzgórze. Pojawił się tam stary człowiek; schodził w dół, trzymając na ramieniu widły. Miał gumowce, robocze spodnie - i T-shirt z Coca-Colą. Zobaczyłam to i pomyślałam "Oto mój album!" Nelly Furtado

20-letnia Furtado zaistniała na scenie jesienią 2000 roku, wydając wzbudzający powszechne uznanie debiutancki album Whoa, Nelly! Takie utwory jak "I’m Like A Bird" oraz "Turn Off The Light" - obydwa trafiły do pierwszej dziesiątki listy najlepiej sprzedających się singli Billboard'u - zapoznały słuchaczy z młodą Kanadyjką, urodzoną w Kolumbii Brytyjskiej, a Portugalką z pochodzenia, która wniosła swoją własną żywotność do różnorodnych gatunków muzycznych przyrządzonych razem: hip-hop, portugalskie fado, pop, soul, muzyka klasyczna, brazylijska, latynoska, dance, folk i wszystko, co było dla niej wyraziste i pełne życia. Ale jak pokazuje Folklore - tamta płyta była dopiero początkiem. Utwory z nowego albumu - wyprodukowanego przez Track & Field oraz Furtado - stanowią jeszcze większy rozkwit pomysłów i emocji, które przez długi czas wpływały na Furtado. A jej zawsze obecne dążenie do łączenia i różnorodności, ale bez rezygnowania z entuzjazmu czy bezpośredniości powoduje, że muzyka Furtado w dalszym ciągu nie zważa na stylistyczne ograniczenia, co pozwala jej zachować świeżość. Wystarczy przyjrzeć się pierwszemu singlowi - "Powerless (Say What You Want)" - żeby to zauważyć. Furtado zdała sobie sprawę, że jej nowe utwory troszkę się różnią od wcześniejszego materiału.

"Myślę, że znacznie dojrzałam" mówi. Muzycznie pozostaje jak zawsze bardzo odważna - Furtado, wytwór hip-hopowej wolności, która ciągle lubi (w okrojonej formie) amerykański pop i pokręcony gitarowy rock, na którym się wychowała. "Naprawdę chciałam zrobić płytę, bazującą na tematach folkowych, ale która byłaby jednocześnie bardzo nowoczesna" mówi. "Folk jest uniwersalny; on istnieje w każdym kraju, w każdym narodzie, w każdym języku; to jest tak, że ktoś bierze gitarę i zaczyna śpiewać o wszystkim, co go (lub ją) otacza. To jest spontaniczne, prawdziwe, nastawione na rodzinę. Posługujemy się takimi tematami, używając instrumentów folkowych z tych wszystkich innych krajów. To dlatego włączyliśmy takie rzeczy jak banjo czy akordeon, próbując je trochę pomieszać." Dla Nelly Furtado to wszystko tworzy szczęśliwy-smutny, folkowy-hip-hopowy, dziwaczny-logiczny, pełen nadziei rodzaj sensu.

"Uwielbiałabym, gdyby mnie opisano jako dziewczynę, siedzącą na ganku, na bujanym fotelu, śpiewającą do wiatru. Chcę uchwycić sens tego, czego nauczyłam się - i nadal się uczę - od moich przodków i całego dziedzictwa, wracając do starego kraju. Chciałabym być postrzegana jako kobieta, jako dziewczyna, która jednocześnie śmieje się ze świata i modli się za niego."