Facce d'Amore (CD)

„Facce d’amore” (Oblicza miłości) to drugi album solowy kontratenora Jakuba Józefa Orlińskiego.

Jego debiut z 2018 roku „Anima Sacra” poruszył dziennikarzy magazynu Gramophone tak bardzo, że określili go „Głosem z wielką przyszłością”, zaś The Sunday Times wychwalał „nieziemskie piękno tonu Orlińskiego, jego perłową koloraturę i fantastyczną kontrolę oddechu”, dodając jednocześnie, że „ma zaledwie 28 lat, ale jest to szczególny głos, który warto śledzić”.

Album przynosi zmianę z obszaru sakralnego na osobisty i pełen pasji. Urodzony w Polsce, zaś wyszkolony w Nowym Jorku śpiewak wyjaśnia: „Na „Anima Sacra” zależało mi, aby słuchacze przeszli duchową podróż przez program w całości bazujący na muzyce sakralnej XVIII wieku. Myśl przewodnia „Facce d’amore” jest nieco odmienna”.

Program – na który składa się również imponująca liczba ośmiu nagrań światowych premier – zawiera „arie operowe, które opowiadają historię poprzez pokazanie muzycznego obrazu męskiego kochanka w epoce baroku”. Koncentrują się na zupełnie różnych aspektach miłości – nie tylko jej pozytywnej stronie, takiej jak radość z odwzajemnionej miłości, ale także tej, gdzie podmioty stają się pochłonięte przez gniew czy nawet szaleństwo.”

Album, który obejmuje 85 lat z okresu baroku, zawiera arie tak wielkich postaci, jak Haendel, Cavalli czy Alessandro Scarlatti, ale również kompozytorów, których nazwiska odzyskały znaczenie dopiero na przestrzeni ostatnich dekad, a więc Bononcini, Conti, czy Hasse (który napisał wirtuozowską „Sempre a si vaghi rai” – jedną ze światowych premier tego albumu – dla legendarnego kastrata Farinelliego) oraz stosunkowo nieznane nazwiska, jak Orlandini, Predieri, czy Matteis. Tak, jak przy „Anima Sacra”, bass baryton Yannis François doradzał w kwestii koncepcji i układu programu do „Facce d’amore”, podczas gdy partnerzy wykonawczy Orlińskiego, to znów instrumentaliści Il Pomo d’Oro oraz dyrygent Maxin Emelyanychev.