Kajko i Kokosz Szkoła latania, gra karciana, Egmont

WAKACYJNA SZKOŁA LATANIA Uwielbiam wszelkiej maści gry karciane i planszowe. Nic na to nie poradzę, na nich się wychowałem, od zawsze też ceniłem to, że nie wymagają od gracza ani konsoli, ani prądu i mnóstwo możliwości, jakie stwarzały. Nic więc dziwnego, że nie wyrosłem z nich wraz z upływem lat i chętnie sięgam nawet po te skierowane stricte dla dzieci. Taką pozycją jest też „Kajko i Kokosz: Szkoła latania (gra karciana)”, sympatyczna propozycja z nowej serii Egmontu „Gry do plecaka”, nadająca się doskonale nawet dla tych, którzy jakimś cudem komiksu jeszcze nie znają. Jednocześnie to bardzo przyjemna gierka dla fanów pierwowzoru Christy, która spodoba się nie tylko dzieciom. Na początek jednak kilka słów dla formalności. „Kajko i Kokosz” to kultowy polski cykl komiksów i zarazem pierwsza rodzima opowieść fantasy. Bohaterami są dwaj dzielni woje z piastowskiej osady, którzy mierzą się z ludźmi złego kasztelana, a jednocześnie często wikłają się w różne magiczne tarapaty i przygody. „Szkoła latania” to jedna z nich, wymagająca jednocześnie rywalizacji z przeciwnikami by wygrać. Komu się to uda? Na to możecie odpowiedzieć sobie sami, dając się porwać do niezwykłego świata gry karcianej stworzonej przez niemieckiego autora Reinera Kniazia. Przeciętnemu człowiekowi nazwisko to niewiele mówi, ale wśród miłośników gier, a w szczególności eurogier Reiner Kniazia, a właściwie należałoby powiedzieć dr. Reiner Kniazia, to legenda i twórca takich planszówek / karcianek, jak „Hobbit”, „Władca pierścieni”, „Pędzące żółwie” czy „Blue Moon City”, by wymienić najważniejsze – i znane w Polsce – spośród ponad dwustu tytułów, jakie wyszły spod jego ręki. Jego doświadczenie i talent sprawiły, że „Kajko i Kokosz” są pozycją udaną i wartą polecenia. Jak na rzecz należącą do europgier (gatunku prostych, szybkich produkcji, które zamiast na element losowy, stawiają przede wszystkim na strategię), „Szkoła latania” nie wymaga od graczy ani zapamiętania szczególnie rozbudowanych zasad, ani dużo czasu. To niewymagająca, ale wciągająca gra dla całej rodziny. Wystarczy mieć siedem lat na karku i zebrać od dwóch do sześciu osób, żeby móc dobrze się bawić z kultowymi bohaterami. Na zestaw składa się 55 kart postaci, 7 kafelków przedmiotów i 2 żetony maści latania, a całość dodatkowo oferuje dwa warianty rozgrywki: jeden dla młodszych, a jeden dla starszych graczy, więc – co już przecież wspominałem – nie tylko dzieci znajdą tu coś dla siebie. Co warto nadmienić, całość została pomyślana, jako zestaw we sam raz na wakacje – niewielkich rozmiarów pudełeczko można zabrać ze sobą właściwie wszędzie, co jest dużym plusem. Jako kolejny plus warto wymienić atrakcyjną cenę i bardzo ładne wykonanie, które już samo w sobie wypada atrakcyjnie. Jeśli szukacie dobrej gry na wakacje, do zabrania ze sobą nawet na zwykły spacer, warto po „Kajko i Kokosz: Szkoła latania” sięgnąć. To kawał dobrej, sympatycznej familijnej rozrywki. Nie tylko na szalone letnie dni, ale też i ponure jesienno-zimowe wieczory, które po nich nadejdą.

Jak sugeruje sam tytuł mamy do czynienia z wariacją na temat lektury szkolnej. A, że jest ona zarazem komiksem, w którym zaczytywałem się dzieckiem będąc, musiałem sprawdzić, czy gra również przypadnie mi do gustu. Jakże miło się zdziwiłem... Podczas rozgrywki posługujemy się talią kart postaci (55 sztuk), kafelkami przedmiotów (7) oraz dwoma żetonami maści latania. Każda karta posiada określoną wartość liczbową od 1 do 13. Gracz otrzymuje 6 kart oraz losowo jeden kafelek przedmiotów. Cała sztuka (latania) polega na tym, że wykładamy po kolei na środek stołu kartę lub karty o tej samej wartości i podajemy ostateczną liczbę (np. wykładając 3 karty o nominałach 4 mamy w sumie 12). Każdy kolejny gracz musi wyłożyć wyższą wartość karty lub kart zgodnie z przytoczoną zasadą. Jeśli nie ma takiej możliwości zgarnia całą wyłożoną pulę do siebie – ich suma to jego punkty ujemne, po czym wykłada kolejne karty tworząc nowy stos. Kto uzbiera najwięcej ujemnych punktów, ten przegrywa. Na pomoc przychodzą nam wspomniane kafelki przedmiotów, które pozwalają na pewne modyfikacje w zagrywaniu kartami. Niekiedy mają one ogromny wpływ na końcowy wynik. Gra toczy się do chwili gdy któryś z zawodników pozbędzie się wszystkich kart z ręki (po każdej zagranej dobiera się brakujące sztuki z zakrytego stosu). Prawda, że proste? A w dodatku niesamowicie wciągające! Nasza rodzinka polubiła ową karciankę od pierwszego rozdania i często do niej wraca. Na relaks w każdym miejscu i czasie jak znalazł! Więcej na blogu Zwykłej Matki