Dintojra (okładka  twarda, wyd. 02.2024)

Pięknie wydana. Osobiście wolę powieści tej autorki niż zbiory opowiadań.

Polecam

Dintojra to termin dotąd mi nieznany, natomiast sama pisarka stworzyła z niego bardzo istotny klucz. W słownikach internetowych podano, że dintojra to nazwa wywodząca się z języka hebrajskiego. Kiedyś oznaczała nazwę sądu wydającego orzeczenia w sprawach cywilnych. W późniejszym czasie termin ten interpretowano jako hasło z żargonu przestępczego. W ich mowie była to krwawa rozprawa wyrównującą rachunki. Sylwia Chutnik pokazała, że wyrównanie rachunków to po prostu zemsta, niekoniecznie tocząca się na sali sądowej. Nie od dziś ludzie dokonują samosądów, mszczą się za wiele spraw, a nawet traktują zemstę jako synonim zazdrości lub zapłatę za traumy z przeszłości. Autorka w jedenastu krótkich, aczkolwiek mocnych historiach udowodniła, że zemsta ma różne oblicza i nie jest przypisywana tylko ludziom z marginesu społecznego. Czy zemstę, którą znamy z wielu związków frazeologicznych, można potraktować poważnie: jest ona rzeczywiście słodka, jest rozkoszą Bogów? Po prześledzeniu wszystkich tekstów ujętych w najnowszej książce Sylwii Chutnik na pewno każdy odbiorca z osobna dojdzie do logicznych i ważnych wniosków. Czytelnicy muszą też przygotować się na bardzo dosadny, cięty język, którym posłużyła się pisarka. W ogóle mnie to nie dziwi- wręcz przeciwnie. Mam wrażenie, że Sylwia Chutnik dokonała współczesnego decorum, czyli dopasowała gatunek do tematu i stylu. Osoba, która pragnie delektować się czyimś smutkiem czy cierpieniem, nie postawi na ozdobniki i kulturalne dialogi. To byłoby niedorzeczne. Wolę, żeby tekst o tak ważnej tematyce mnie szokował. Wówczas jest zdecydowanie bardziej poprawnie, a ja mogę choć minimalnie wczuć się w przedstawioną problematykę. Podczas czytania książki jeszcze dobitniej zrozumiałam, że w świecie ekonomii i biznesu nie ma sentymentów. Często mówi się, że każdy dba o swój interes i, mówiąc kolokwialnie, orze jak może. Mnożąca się konkurencja to przecież idealny i niesłabnący powód do zemsty, nieprawdaż? Sylwia Chutnik ukazała też człowieka jako notorycznego obserwatora, który z balkonu czyni sobie punkt dowodzenia. Na dodatek, pod przykrywką uśmiechu i udawanej życzliwości zupełnie inaczej ocenia swojego rozmówcę, najbliższego sąsiada. To, że człowiek notorycznie interesuje się życiem innych, też nie jest działaniem bez powodu. Najczęściej karmimy się czyimś nieszczęściem, bólem i wówczas czujemy się lepiej. To bardzo przykre, ale wciąż niesłabnące zjawisko- ten, kto ma gorzej, jest jak plaster na bolące miejsce. Sylwia Chutnik zapisała w swej książce zdanie, które nie chce mi zniknąć z mapy myśli. Brzmi ono dokładnie tak: BEZ ZASILANIA NIE MA SPOŁECZEŃSTWA. Zdanie to chętnie zaznaczyłabym markerem w neonowym kolorze, bo to stuprocentowa prawda. W sieci zemsta czy ogólna nienawiść społeczna jest dużo intensywniejsza, bo anonimowa. Nawet wstydliwy obywatel może okazać się wilkiem w owczej skórze, a tak zwanemu wylewaniu pomyj sprzyjają trudne chwile czy ogólnospołeczne dramaty, jak na przykład niedawna pandemia. Zemsta ma przypominać kopanie leżącego, ma cieszyć kata, być synonimem poniżenia i doprowadzić ofiarę do ruiny. Czy jest to możliwe na kartach książki? Warto to sprawdzić. „Dintojra” nie jest długą lekturą, ma nieco ponad 200 stron, ale warto w niej doszukiwać się dwuznaczności. Z całą pewnością jest idealna dla ludzi, którzy lubią analizować dany termin, rozkładać go na czynniki pierwsze, doszukiwać się usprawiedliwień. Czy zemstę można i uznawać za poprawny ruch wobec osoby trzeciej? Myślę, że jest to mocno zależne od dramatu, w którym znajduje się konkretna osoba. Nigdy jednak nie chciałabym znaleźć się w sytuacji niektórych osób wykreowanych przez pisarkę. Żal miesza się tu czasem z odrazą.. Książkę czyta się dość szybko i mam nadzieję, że inni odbiorcy na długo zapamiętają stworzone historie. Bywało, że niektórzy bohaterowie wywoływali we mnie strach, ale też wręcz przeciwnie- smutek i żal. Kogoś radować może na przykład czyjaś samotność, mnie natomiast przeraża taka forma szczęścia. Warto też pamiętać, że dobry wygląd wcale nie musi oznaczać szczęścia życiowego Polecam.

Wydźwięk słowa dintojra jako zemsta czy porachunki jest tu kluczem do otworzenia wszystkich jedenastu opowiadań. W tym zbiorze to raczej porachunki z samym sobą i ze światem, który obszedł się z nimi po macoszemu. To rozprawa nad swoim życiem bez orzekania o przyczynie czy winie. Pierwsze opowiadanie o fajterce w oktagonie Dance i jej psiapsi Arlecie po prostu mnie kupiło i ubawiło. Mogłabym czytać o nich do końca książki! Kolejni bohaterowie są równie barwni, choć to, co przyniosło im życie już mniej. Poznacie pana Wiesia z sex-shopu, aktorkę rozwódkę, która lubiła sobie chlapnąć, zazdrosną dziewczynę "mamłającą" przeszłość, powstańca, którego nawiedzał po nocach zmarły brat, ba, nawet wróżkę z Raciborza i ... To studium osobowości jest cudownie zakamuflowane w społecznej różnorodności. Rozprawiają się ze swoją samotnością, chorobami, zazdrością, alkoholem, niską samooceną, długami, gwałtem, oczekiwaniem miłości i powracającą przeszłością, której nie można odwołać.   Wspólnym mianownikiem jest tu zwykłe życie, które okazało się dla nich największą zemstą.  Ciekawa pozycja, z pazurem, ironią, momentami wyśmienitym humorem, którą każdy może odczytać po swojemu. __________ cytat: "Jak to jest, że kilkanaście dni może w człowieku zostać na całe życie?"

„Życie to loteria, nigdy nie wiesz, co się wydarzy” Tytułowa Dintojra to próba odwetu, wyrównania rachunków, zemsta … Na czym? Na kim? Za co? Z kim autorka konfrontuje bohaterów? Jaki ma w tym zamysł i cel? Co chce nam przekazać albo na co uwrażliwić? Warto samemu się przekonać, na jaką próbę wystawia nas Sylwia Chutnik w najnowszej pozycji. Dintojra to wachlarz 11 opowiadań, 11 historii, 11 obrazów … Bohaterowie zbioru są różni, kobiety i mężczyźni, bogaci i biedni, młodzi i starzy, radośni i zmęczeni życiem. Każdy z nich niesie przez życie bagaż swoich przeżyć, problemów, zmagań z codziennością. Każdy próbuje ułożyć sobie życie po swojemu, nie zawsze tak, jak chciał, jak marzył i wyobrażał sobie swoją przyszłość. Nie dla każdego los był łaskawy, nie z każdym obszedł się sprawiedliwie. Jestem jednak przekonana, że każdy z nich chciałby być szczęśliwy i zadowolony z życia, a nie walczyć z okrutnym losem i tym, co zostało dla niego zaplanowane. Można zadać pytanie, dlaczego jednemu człowiekowi los sprzyja, a dla drugiego jest okrutny? Te poszczególne historie są bardzo bolesne i wzruszające. Mamy starszego właściciela sex shopu, który znalazł ukojenie przy boku Anieli; zawodniczkę walk, która postanowiła zakończyć karierę, natomiast jej menadżerka ma inny pomysł na jej życie; jest też obraz życia w samotności i izolacji po pandemii koronawirusa; do głosu dochodzi ofiara gwałtu. To tylko niektórzy bohaterowie, nie miejsce, aby przytaczać poszczególne opowiadania, to tylko namiastka tego, co może was spotkać przy bliższym spotkaniu z tą lekturą. „Życie to loteria, nigdy nie wiesz, co się wydarzy. Zmiany następują cały czas, w każdej chwili los może się odwrócić. Karta ostrzega, by nie popaść w samozadowolenie, kiedy jesteś na szczycie, ale też radzi mieć nadzieję na poprawę, gdy wszystko idzie nie tak. Życie zawsze podsunie okazję, żeby poczuć spełnienie”. Uważam, że te opowiadania są taką metaforą życia, pewnym ogólnym obrazem społeczeństwa i relacji w nim panujących. Jak dla mnie to obraz bardzo smutny i przykry, świadczy o braku współczucia, empatii, izolacji i życia tylko dla siebie, obojętności na los drugiego człowieka. No cóż, mam takie czasy, że wiele osób myśli tylko o sobie i człowiek stojący obok już go nie interesuje. To też jeden z powodów upadku moralnego społeczeństwa, samolubstwa i egoizmu. Nastawienia tylko i wyłącznie na konsumpcjonizm i czerpanie z życia całymi garściami. Życie chwilą i rozrywką. Bez chwili refleksji, zatrzymania się i zastanowienia się nad swoim postępowaniem. Ta lektura jest mała objętościowo, ale obszerna swoim zakresem tematycznym. To trudne opowieści nie sposób przeczytać jednym tchem. Dotykają bolesnej materii, szokują i pozostawiają trwały ślad. Nurtują i skłaniają do wewnętrznych rozrachunków, wniknięcia w głębię swoich przeżyć. Uważam, że jest to bardzo pożądana i wyczekiwana pozycja w dzisiejszych czasach. Czasach ciągłego pośpiechu, życia tu i teraz, życia dla siebie, czerpania przyjemności bez opamiętania, bez dostrzegania bliźnich. Nie popełniał błędów i zatrzymaj się! Obejrzyj się wokół i zacznij działać! Nie ma nic gorszego niż obojętność i wyzbycie się pozytywnych uczuć! Żyj i ciesz się z tego, co masz!

Z twórczością Pani Sylwii Chutnik nie miałam okazji do tej pory się poznać. Ze względu na to, że lubię bliżej przyglądnąć się tym, co nie jest, mi znane to chciałabym bliżej odkrywać wypływające treści z przeczytanej książki. Nie zawsze jest tak, że czytana książka przypadnie od razu do czytelniczego gustu. Postanowiłam dać szansę Pani Sylwii Chutnik, gdyż miałam ochotę zaobserwować jej poglądy, przemyślenia w głównej tematyce, która jest na ogół trudna do zrozumienia tak za pierwszym razem. Należy czasami kilkakrotnie przeczytać daną przedstawioną przez nią historię, aby w pełni wczuwać się w sytuację, z jaką mają się do czynienia bohaterowie tychże skonstruowanych pomysłowo przemyślanych opowiadań w książce pt. ''Dintojra''. Ciekawiło mnie najbardziej czy autorka potrafi wyczuć emocje bohaterów, dobrać odpowiednie słowa, które po części stanowią tutaj najważniejszą rolę. Zastanawiałam się, czy we wszystkich opowiadaniach będzie zawarta cząstka wypływającego nadanego jej tytułu i znaczenia, od którego tak wiele zależy w niektórych i nieprzewidywalnych sytuacji dla bohaterów poszukujących w nich siebie połączonych z rozwiązaniem, o ile takie występuje. Można z łatwością dokonać oceny pozytywnej, jak i negatywnej, której z opisanych historii jest mocno charakterystyczna a nade wszystko pasująca do tytułu książki lub niestety zupełnie ma inne znaczenie. Zauważyłam, że podczas zapoznawania się ze wszystkimi występującymi bohaterami nie zawsze potrafiłam ich polubić tak od razu, gdyż musiałam wielokrotnie czytać o niełatwym przebiegu losów, które wymagały wnikliwej analizy i wyciągnięcia wniosków podczas dokładnej obserwacji ich zachowań. Zdarzało się, że nie do końca rozumiałam myśli co niektórych bohaterów na temat życia i chwilami byli dla mnie obcy. Nie podobało mi się, to kiedy bohaterowie potrzebowali wsparcia, w co poniektórych ważnych dla nich sytuacjach to nie otrzymali go od osób, do których mają zaufanie mające dla nich ogromne znaczenie, gdy go potrzebujemy, a chcemy je mieć, aby poczuć, że możemy liczyć na to, że zostaniemy wysłuchani w trudnych momentach życia umiejącego znienacka nas zaskoczyć, nawet gdy się tego nieoczekiwanie nie spodziewamy. Uważam, że przy bliższej obserwacji zdarzeń losowych, które przeżywali, główni bohaterowie mogą wiele zyskać lub dużo stracić na wartości, gdyż istnieje możliwość akceptacji i dania im drugiej szansy, aby mogli naprawić życie i zapomnieli o dokonaniu zemsty, bo ona niekoniecznie musi być wykonana i jakie przyniesie efekty po jej realizacji? Tego nikt nie wie jedynie ten, kto podejmuje się je, ale musi się dobrze zastanowić czy jest to konieczne lub nie. W książce tej przeczytamy 11 historii, w których to autorka zdecydowała się opisać odważne i trudne życiowe dramaty ludzi przedstawiając ich w różnym tak naprawdę świetle zdarzeń, jakie im się wydarzyły i co czuli, znajdując się w nich. Należy, po zapoznaniu się z nimi można zadać sobie pytanie: Co byśmy zrobili, gdy spotkała nas podobna sytuacja, z którą musieli zmierzyć się bohaterowie? Polecam przeczytać tę książkę.

W jakim stylu napisana książka odpowiada wam najbardziej? Ta w której wywyższa się słowo, pokazuje jak można poprawnie się wysławiać, przy czym czytelnik czuje jakby jego inteligencja spadła? Czy raczej napisana przez życie, sugerująca, że autorką jest taki sam człowieka jak my, więc zapewne to, co będzie chciał nam przekazać również może nam się przydać? W tej historii postać zwraca się bezpośrednio do nas. Opowiada nam co widzi swoimi oczami i jak reaguje na to ona oraz inni. Mówi jak mało obchodzi ją opinia innych i jak ludzie potrafią być fałszywi. Spodobało mi się to, że ona nie owija w bawełnę. Opisuje ludzi, którzy, którzy dopiero doświadczając własnych dramatów, przychodzą do tych, którzy również ich doświadczyli tylko po to, by pokazać im kto ma gorzej. Pokazuje jak ulotne są chwile i jak życie trzeba wykorzystywać do samego końca. Czasami bywa, że zaplanowane życie nam nie wypala. Podążając nieznaną drogą dowiadujemy się, że obecne nowe wyzwania są jak najbardziej dla nas. Nie zawsze u celu swoich marzeń jest ukryte to, co chcielibyśmy osiągnąć. Nieraz droga kieruje nas w nowe wyzwania, które okazują się być strzałem w dziesiątkę. Dintojra jest książką złożoną z jedenastu opowiadań w których pokazuje nam życie innych ludzi. Co ciekawe, nie ocenia ich. Pozostawia nas jakby w zawieszeniu, byśmy sami ujrzeli prawdy, które za sprawą nierównych w objętości opowiadaniach chce nam ukazać. Opowiada o tych, którzy się stoczyli, oraz tych, którzy uważają się za najważniejszych. O tych, którzy nie przyznają się do swoich orientacji, oraz tych, którzy żyją nienawiścią, bo nie wiedzą, że można żyć inaczej. Opisane postacie mogą być mną lub tobą, bowiem ich problemy są oczywiste. Jedni wizytę u wróżki traktują jako zabawę, inni jej słowa biorą do serca. Nikt nie pomyśli, że narzucając nam pewne zdarzenia sami podświadomie będziemy do nich dążyli, a później to jej przyznamy rację, bo wiedziała, co mówi. Na każdą opowieść można spojrzeć ze swojego punktu widzenia, dlatego jednym się ona spodoba, innym nie. Nie każdy potrafi unieść prawdę na swoich barkach. Według MNIE jest mądra i godna poświęconego czasu, dlatego ją polecam.

Człowiek uczy się przez całe życie. I nie wstydzę się przyznać do tego, że czegoś nie wiem. Dopóki nie spotkałam się z tytułem książki Sylwii Chutnik „Dintojra” to nie wiedziałam w ogóle, że taki wyraz istnieje. A co on oznacza? Według słownika PWN ma ono dwa znaczenia: 1. sąd lub krwawa rozprawa w środowisku przestępczym; 2. sąd rabinacki wydający orzeczenia w sprawach cywilnych. Ciekawe, prawda? „Dintojra” składa się z jedenastu opowiadań i gdzieś tak w połowie książki zaczęłam się zastanawiać wraz z koleżanką, która również ją czytała, co by tu napisać? Jaki jest wspólny mianownik skoro te wszystkie opowiadania są tak różne? Otóż wpadłam na to rozwiązanie dopiero teraz. Mianownikiem jest sąd oraz emocje. Kto powiedział, że trzeba iść do ogromnego budynku, gdzie zasiada sędzia, są adwokaci i prokuratorzy aby odbył się sąd nad człowiekiem i jego przewinie? Otóż nie ma takiej potrzeby. Bo w opowiadaniach Pani Chutnik, to bohaterowie w głównej mierze są sędziami. Wobec siebie, sąsiadów, znajomych czy rodziny. Osądzają wszystko. Marazm, nadpobudliwość, życie i śmierć. A wszystkiemu towarzyszą emocje, miłość, nienawiść, żal, nerwy, gniew, spokój... Po zapoznaniu się z całością muszę wspomnieć, że zbyt szybko przeczytałam owych jedenaście opowiadań. Dlaczego tak uważam? Część z nich może nas zaskoczyć, otworzyć oczy na pewne sprawy inne zszokować. Niektóre z nich są zbyt nowatorskie i aby dotrzeć „clue” czytelnik potrzebuje chwilę „oddechu” na jego dogłębne przeanalizowanie, bo tak naprawdę, po chwili refleksji, okazuje się, że większość z nich ma więcej niż jedno przesłanie a moja rola nie polega na ich streszczeniu. W związku z powyższym zachęcam do spokojnego zapoznania się z lekturą i starannego przeanalizowania tego co autorka stara się nam w swój niepowtarzalny sposób przekazać o nas samych, rodzinie, znajomych i całym świecie. Mam nadzieję, że to co do nas „mówi” trafi w serca czytelników. A ja jestem ciekawa jakie emocje Wam będą towarzyszyły podczas czytania „Dintojri” i jak ją osądzicie. Dziękuję, za możliwość zapoznania się z lekturą, Wydawnictwu Znak Literanova oraz Pani Bognie z PRart Media.

Mam ogromną słabość do twórczości Sylwii Chutnik. Nikt tak jak ona nie potrafi opisywać szarej codzienności w sposób tak poetycki i prosty jednocześnie. Jej bohaterowie to obywatele Polski B, żyjący z dnia na dzień, od pierwszego do pierwszego z dala od drapaczy chmur i korpoświata, które są tylko tłem opowiadanych historii. "Dintojra" to zbiór jedenastu opowiadań, o ludziach wyrzuconych na margines życia: samotnych, odrzuconych, niekochanych, których wspólnym motywem jest zemsta. Zemsta wynikająca trudnych doświadczeń, którym musieli stawić czoło takich jak porzucenie, nieprzepracowana żałoba, molestowanie seksualne czy seksizm. Jednak czy ta chęć odwetu za złamane życie, przynosi ulgę czy też kolejne cierpienia? Czy życie przeszłością pozwoli zobaczyć to co jeszcze przed nami? Wreszcie na kim się tu mścić, na kogo zrzucić winę za złamane życie? Nie znajdując winnych bohaterowi tych historii zwracają się przeciwko sobie samym: raniąc się i pogrążając w otchłani smutku i żalu, po przeszłość już minęła a przyszłość nie przyniesie ukojenia. Wszystkie te historie łączy jedno: są smutne i pozbawione nadziei. Sylwia Chutnik różową ma tylko grzywkę. Jej teksty są czarno-szare, depresyjne i pozbawione choćby odrobiny optymizmu. Ale ja lubię taką stylistykę. Moje widzenie świata również dalekie jest od kolorystyki tęczy. Pisarka ma niebywały dar, który pozwala jej mówić o rzeczach małych w sposób poruszający i zmuszający do refleksji. Jest bardzo uważną obserwatorką a jej uwagę przykuwają historie z pozoru banalne i błahe. Jej twórczość to przykład, że w literaturze jak i w życiu doskonale sprawdza się powiedzenie "mniej znaczy więcej": nie trzeba skomplikowanej fabuły i eksperymentów słownych by zostać usłyszanym. Wystarczy mówić cicho ale mądrze jak to robi Sylwia Chutnik. Nie będę ukrywać, że nie jestem wielką fanką opowiadań i zdecydowanie wolę dłuższe formy wypowiedzi, jednak chylę głowę przed wszystkimi, którym udaje się na kilku, kilkunastu stronach opowiedzieć historię, która zmusza do refleksji i pozostawia czytelnika z mnóstwem pytań a Sylwii Chutnik się to udało.

"My już od dawna mieszkamy w komputerach. Wszystko przeniosło się na ekran. [...] Bez zasilania nie ma społeczeństwa." I choć jest to w sumie przykre stwierdzenie, to jednak jest jak najbardziej prawdziwe. Bo zastanówmy się.. gdyby nie było zasilania, nie było by internetu. A gdyby nie było internetu, to nie było by naszych profili tutaj założonych. Ale czy gdyby nie było tutaj naszych profili, to znaczy że nikt by nie dowiadywał się o nowych książkach? "Dintojra" to zbiór kilku opowiadań. Każde z nich zmusza nas do zastanowienia się nad tym co faktycznie się dzieje i nas otacza. Niektórymi opowiadaniami czułam się zawiedziona, ale nie dlatego, że były złe. Absolutnie nie. Czułam się zawiedziona tylko dlatego, że za szybko się skończyły, a miały bardzo dobry potencjał na napisanie szerszej historii i z chęcią przeczytałabym więcej na ten dany temat. Innymi czułam się trochę rozczarowana, ale jednocześnie to co zostało w tych opisane, poruszyło mnie chyba dużo bardziej, bo to wydarzyło się faktycznie i każdy z nas to przeszedł niestety. Jednym z nich było opowiadanie o tym jak było w czasach pandemii.. Jejku, brzmi to tak odlegle i egzotycznie.. A jednak wydarzyło się nie tak dawno temu.. I właśnie cytat, którym rozpoczęłam tę recenzję, jest właśnie wyrwany z tego opowiadania. Uderzyła mnie taka prawdziwość tego stwierdzenia, aż musiałam na chwilę odłożyć książkę, bo zalała mnie fala myśli. Autorka świetnie wciąga czytelnika w świat każdego z tych opowiadań, ale tak jak wyżej napisałam, mnie niektóre z tych opowiadań pozostawiły z takim niedosytem, bo chciałabym przeczytać więcej na dany temat. Bo na przykład tak się wczułam w historię pana Wacława, a nim się obejrzałam to był już koniec. I miałam takie zaskoczenie wypisane na twarzy.. Ale jak to już koniec? Albo o Dance, która walczyła w klatce. Te opowiadania są naprawdę warte przeczytania i zachęcam was do sięgnięcia po tę książkę, bo każde z nich porusza. A końcowe szczególnie mocno. Aż mnie coś bolało w środku jak czytałam.