Czas wilka. Powojenne losy Niemców (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

Nie ubarwia, nie tłumaczy,, po prostu relacjonuje na podstawie pamiętników artykułów z tamtych czasów

Książkę kupiłam tacie. Mówił że strasznie go męczy i ciężko mu się czyta.

Rewelacja, historia o jakiej nie mówi się w szkole.

"Zbiorowy konsensus większości Niemców co do zaliczenia się w poczet ofiar Hitlera jest w obliczu milionów pomordowanych trudną do przyjęcia bezczelnością. Jakkolwiek jednak z punktu widzenia sprawiedliwości historycznej ten rodzaj uwalniania się od odpowiedzialności - podobnie jak łagodne w przeważającej mierze traktowanie sprawców - jest oburzający, co gwoli ugruntowania demokracji w Niemczech Zachodnich był on niezłym, przypuszczalnie koniecznym warunkiem wstępnym, ponieważ stworzył mentalną podstawę dla nowego początku." "Czas wilka" to ciekawy reportaż o odradzaniu się powojennych Niemiec, o powrocie do normalności, o przepracowaniu traum narodowych. Czytamy o ludziach próbujących odnaleźć się w nowej rzeczywistości i o kobietach próbujących znaleźć swoje miejsce w świecie, gdzie mężczyźni są prawie nieobecni. To co mnie najbardziej zainteresowało w tej książce, to stosunek społeczeństwa do zbrodni jakich dopuścili się ich pobratyńcy. Co warto podkreślić autor nie próbuje tutaj wybielać wydarzeń, nikogo też nie usprawiedliwia, stara się po prostu jak najrzetelniej przedstawiać fakty. Przyznam szczerze, że dosyć długo zajęła mi lektura tej pozycji, ponieważ mimo ciekawego tematu, to ciężki i zbyt patetyczny styl autora, był trudny do przejścia, przynajmniej dla mnie, ale absolutnie nie żałuję czasu spędzonego z tą książkę, gdyż warto było poznać kawałek historii z trochę z innej strony.

Zastanawiając się nad zakupem książki, przypominałam sobie opowieści dziadków z czasów okupacji i po. Myślałam sobie, co mnie obchodzą "ich" historie, mam własne, rodzinne, obozowe. Jednak zdecydowałam się i nie żałuję. Książka opowiada nie tylko o trudnościach dnia coddziennego i odbudowie kraju i społeczeństwa, ale też o wpływie nieobecności mężczyzn na emancypację kobiet. Moim zdaniem, najistotnieszym zagadnieniem poruszanym w tej ksiące jest stosunek społeczeństwa niemieckiego do swojej przeszłości, do popełnionych zbrodni, do tych, co podejmowali decycje i tych, co to "tylko wykonywali rozkazy". Autor, w mojej opinii, w sposób obiektywny przedstawia powojenną historię społeczeństwa niemieckiego, nie wybiela, nie przemilcza, nie usprawiedliwia. POLECAM

Harald Jähner "Czas wilka" Powojenne losy Niemców, "Czas wilka" jest książką niejako podsumowującą moje ostatnie lektury, dotyczące nazistowskich Niemiec. Każda z nich jest inna, każda niesie duży bagaż emocji, każda wreszcie warta poświęconego jej czasu. Już podczas czytania "Jak wychować nazistę" poczułam nieodpartą chęć sięgnięcia po niezwykle ważne dzieło Hannah Arendt "Korzenie totalitaryzmu", książkę, którą wyrywkowo poznałam dawno temu, jeszcze podczas studiów. Zamówiłam ją sobie, tym bardziej że niedawno została wznowiona. I będę kontynuować temat. Czas, o którym pisze autor przywołał mi na myśl "1945.Wojnę i pokój" Magdaleny Grzebałkowskiej. Tamten reportaż traktuje o powojennych losach Polaków, jednak to że czytałam go niedawno, powodowało nasuwające się porównanie, a także poszukiwanie podobieństw i różnic, w losach Polaków oraz Niemców tuż zakończeniu wojny. Dwie rzeczy zaskoczyły mnie najbardziej w postawie Niemców, narodu wychowywanego przez wiele lat w kulcie silnego przywódcy, posłusznego rozkazom, zdyscyplinowanego, a zarazem tak jak obywatele wielu innych państw tracącego życie w wyniku działań wojennych. Pierwszą jest to, że po podpisaniu kapitulacji, niemieccy żołnierze praktycznie wszędzie zakończyli walkę zbrojną. Nie było lokalnych strzelanin ani walki, nikt nie przeniósł się do partyzantki, wszyscy albo ukryli się pomiędzy zwykłymi obywatelami, albo tak jak to zrobiła większość walczących, poszli w niewolę. Zaskakuje jak nagle, z dnia na dzień, faszyzm znikł ze świadomości Niemców. A druga to wyparcie prawdy o Zagładzie Żydów. Musiały minąć lata, żeby kolejne pokolenie Niemców wzięło na siebie odpowiedzialność za zbrodnie rodziców. Autor "Czasu wilka" nie zajmuje się jednak polityką powojenną. Dotyka głównie losu zwykłych obywateli, ofiar i oprawców, tułających się po kraju wielu milionów więźniów, robotników przymusowych, tych, którzy w wyniku zmiany granic, stracili dobytek życia, kobiet, które pozostały wdowami, wracających po wielu latach z obozu mężczyzn będących cieniem dawnych żołnierzy, dzieci, które pozostały bez rodziców. Podkreśla szczególną potrzebę jak najszybszego zapomnienia o wojnie, ogromną siłę i zaradność kobiet, na barki których zrzucona została organizacja życia rodzinnego. Pisze też o masowych grabieżach, handlu wymiennym i czarnym rynku, zaprasza czytelnika do teatru, kina czy do przechodzących prze miasta zapustnych korowodów. Takie a nie inne przedstawienie życia obywateli niemieckich po wojnie, powoduje że lektura "Czasu wilka" jest nie dość, że interesująca, to również przystępnie napisana, a przede wszystkim niezwykle potrzebna dla poznania losów siedemdziesięciu pięciu milionów tych, którym przyszło żyć bądź przemieszczać się w poszukiwaniu nowego domu pod rządami aliantów, w "czasie niczyim", w "czasie wilka".

"Czas wilka. Powojenne losy Niemców" Harald Jähner Gdy w roku 1945 wojna dobiegła końca, zwyciężone Niemcy zostały podzielone na cztery strefy okupacyjne. Przedwojenna potęga gospodarcza, militarna, finansowa na czele z samozwańczym wodzem obecnie przedstawia sobą obraz zniszczenia — miasta obrócone w ruiny skutkiem nalotów alianckich, fale uchodźców i życie toczące się wśród zgliszczy. "Czas wilka" to książka rozprawiająca, jak wskazuje tytuł, o powojennych losach mieszkańców byłej III Rzeszy. Przez całe życie, cały okres edukacji wpaja nam się głównie informacje z powojennego życia obywateli Polski, Ameryki czy Wielkiej Brytanii, a o Niemcach cisza, ich równie traumatyczne przeżycia pomijane są milczeniem. Autor sumiennie, niezwykle skrupulatnie i dogłębnie zarysował w tymże reportażu powojenną perspektywę z punktu widzenia Niemca wciąż postrzeganego jako agresora, nazistę. Naszkicowana przez Jähner'a panorama terenów obecnych Niemiec tuż po zakończeniu działań wojennych jest wstrząsająca, wywołująca dreszcz przerażenia, zdumienia wielkością zniszczeń, ilością ofiar, które pochłonęła wojna. Mimo że jestem już po lekturze książki, to przed oczami wciąż stoją mi obrazy, których codziennością, okrutnością losu autor wbija czytelnika w fotel i sprawia, że zastanawiamy się nad tym, co my bylibyśmy w stanie zrobić na miejscu przedstawionych postaci. Byli to ludzie, których wojna zniszczyła psychicznie i fizycznie, pogryzła i nagle wypluła, tylko po to, by w późniejszym życiu musieli mierzyć się z traumą i zaburzeniami. A wszystko to w czasach, gdzie walizka (!) była towarem deficytowym. W "Czasie wilka" nie została pominięta kwestia roli kobiet w odbudowie miast. Są to historie podnoszące na duchu, choć ciężkie. Czytając o tych kobietach, bohaterkach w naszych sercach budzi się podziw dla nich, dla tego, co zrobiły w celu zapewnienia godnego życia swoim rodzinom. Jednak reportaż ten nie ma samych walorów. Lekturę utrudniał mi styl pisania Jähner'a, który wydawał mi się bardzo siermiężny, jałowy, momentami nawet niewyszukany. Szkoda, że autor nie dołączył do pozycji większej ilości relacji osób pamiętających przesiedlenia, sytuację kryzysu gospodarczego w Niemczech. Podsumowując, książkę mogę polecić, ale jest ona, moim zdaniem, jednym z "przeciętniaków", pomimo iż autor podchodzi do podejmowanego tematu bardzo profesjonalnie. ⭐5,75/10 Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu Poznańskiemu.

Powojenne losy Niemców. Wydawnictwo Poznańskie opublikowało interesującą i bardzo ważną książkę, opowiada ona o powojennych losach Niemców. „Czas wilka” Haralda Jähnera pokazuje ludzką codzienność, która daleko odbiega od idyllicznych wyobrażeń o wyzwoleniu. Autor to niemiecki dziennikarz i pisarz, który przez wiele lat pracował dla „Frankfurter Allgemeine Zeitung” i „Berliner Zeitung”. Przygląda się przedstawianym czasom z uwagą i pokazuje czytelnikowi, czasami straszne obrazy. Humanista i mięso Pierwszy obraz, który mną wstrząsnął w trakcie lektury „Czasu wilka” to osioł wśród ruin miasta. Stanął na drodze zdziwionych humanistów. Na początku pomyślałam o pięknym, melancholijnym obrazie, ale później czytałam kolejne zdania. Oni nie patrzyli na osła jak na poezję. To było dla nich tylko mięso. Ale jak humanista ma się rozprawić z osłem, by przestać czuć głód? Los im nieco sprzyjał, ale po chwili wokół ze wszystkich piwnic, schronów i zakamarków, wyłonili się inni ludzie, niczym zombie. Każdy chciał wyrwać swój kawałek mięsa. Nie było w tym ani krzty poezji.  I taka jest właśnie ta książka, nie pokazuje cudu wyzwolenia, ale codzienny trud i okropne warunki po apokalipsie. Każdy radził sobie, jak tylko mógł. Przemoc i samowola Liczba przestępstw wzrosła o 800%, ale to tylko oficjalne statystyki. Jako że nie było sensu zgłaszać takich incydentów, mogło ich być nawet dwukrotnie więcej. Oczywista była niechęć do munduru i jakiejkolwiek formy przymusu. Nawet ocaleni stawali się przestępcami. Ogromna liczba ludzi została bez domu, bez swojego miejsca. Część z nich, zwolniona z więzień czy obozów, trafiła po raz kolejny do obozów przejściowych. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić takiego dramatu. Wszystko było w ruinie, nie tylko budynki, ale i ludzkie życie. Często nie było już nawet do czego wracać. „W małych bandach włamywano się do magazynów żywności, przemierzano opuszczone mieszkania w poszukiwaniu czegoś do jedzenia i miejsca do spania”. Ważna książka „Czas wilka” to jedna z tych książek, przy których warto się pochylić. Zamiast oglądać seriale o zombie, warto poświęcić swój czas na dostrzeżenie prawdziwego ludzkiego dramatu i wyciągnąć wnioski. Mamy tutaj zarówno dramat ogromnej liczby ludności, jak i pojedyncze historie, które warto poznać.

Nie pozostaje mi nic innego, jak serdeczne polecenie tej ważnej książki. To ona pozwoli Wam spojrzeć na naszych zachodnich sąsiadów w inny sposób i zrozumieć kilka rzeczy. Wartościowa i dobra pozycja!