Czarna kawa (okładka  twarda, wyd. 05.2023)

Kolejna książka z Herkulesem Poirotem w roli głównej nasunęła mi na myśl kilka jego cech, które sobie szczególnie cenię. 😄 Oczywiście po pierwsze siłę jego szarych komórek, które nie zawodzą. Dochodzenie do sprawiedliwości w sposób, który na pierwszym miejscu stawia człowieka i to nie tylko ofiarę, ale i wszystkie zaangażowane osoby, nie wyłączając sprawcę, jeżeli zachodzi taka potrzeba. Przy czym Poirot nie boi się stanowczych kroków jeżeli czyjaś motywacja jest na wskroś zła. Lubię go, gdy wchodzi w rolę papy Poirota, który z ojcowskim zrozumieniem stara się podejść świadków do wyjawienia swoich tajemnic (dotyczy to najczęściej młodych kobiet😂). I nie mogę też nie wspomnieć o jego rozczulającym uwielbieniu do gorącej czekolady. ☕ Te i więcej cech składa się na bohatera, którego przygody tak dobrze mi się czyta. Za jego kreację i niesamowite śledztwa odpowiada niezrównane pióro Christie, które potrafi mnie jeszcze przy tym zaskoczyć w różnych kwestiach. W „Czarnej kawie” byłam pod wrażeniem jej wydźwięku szpiegowskiego i zahaczenie o tematykę jądrową, bo sama sprawa morderstwa była w porządku, ale nie wyróżniała się dla mnie czymś szczególnym na tle innych książek Christie. Na plus, że wszystkie cechy Poirota, które sobie cenię tutaj były i całość dała mi dużo przyjemności z czytania. Zawsze mam ubaw, gdy Poirot już wie kto, ale nikomu nie powie i sam niczym szczwany lis obróci akcję na swoją korzyść.😆 W „Czarnej kawie” znajdziecie też znanych z innych książek Christie inspektora Jappa i niezastąpionego przyjaciela Poirota kapitana Hastingsa. „Czarna kawa” nie jest książką, która wpycha się na podium moich ulubionych książki Christie, ale sama w sobie była przyjemna.

Aaa uwielbiam twórczość naszej królowej kryminałów - Agathy Christie<3. Ostatnio poznałam jej następną historię, która ostatnio ukazała się w serii jubileuszowej, czyli „Czarna kawa”, gdzie występuje najsłynniejszy detektyw jakiego zna świat - oczywiście Belg Herkules Poirot. Na wstępie muszę przyznać, że uwielbiam, gdy w książkach jako sposób zabicia występuje trucizna, tak było również w przypadku tej powieści i właśnie to był jeden z powodów dlaczego sięgnęłam po tę książkę i nie zawiodłam się<3. Drugim powodem dlaczego chciałam to przeczytać był tytuł - no plz kryminał Christie z nawiązaniem do kawy🤌. Powieści Christie mimo tego że należą do literatury klasycznej są napisane dość prostym choć specyficznym stylem, ale da się przyzwyczaić po kilkunastu stronach i wtedy jest cudnie. „Czarna kawa” ma ok. 200 stron co dla mnie jest następnym plusem, bo uważam ze Christie wypada najlepiej właśnie w takich, dość krótkich, formach. Dzięki temu wszystko nie jest rozwleczone a idealnie zgrane i szybkie, co w kryminałach i to z literatury klasycznej jest dla mnie najlepsze. Sama zagadka nie trafiła do moich ulubionych tej autorki, ale też nie tych które lubię najmniej - było naprawdę przyjemnie, lecz nie jestem tak bardzo zachwycona jak przy „I nie było już nikogo” czy „Dom zbrodni”. Za to na pewno mam w planach inne pozycje Agathy🤭

„Czarna kawa” Agaty Christie to kryminał, który pierwotnie był przeznaczony do wystawiania na deskach teatru. Został on jednak przeredagowany w powieść, którą to właśnie miałam przyjemność czytać. Początkowo stanowiło to mój problem, ponieważ to nie sama autorka dokonała tego zabiegu, przez co widziałam różnicę w stylu pisania. Miałam przez to trudność, aby wgryźć się w historię, jednak po kilku stronach przyzwyczaiłam się. Tym razem dostajemy niezwykle skomplikowaną do rozwiązania historię, w której prawdopodobnie w grę wchodzi morderstwo przez otrucie. Mamy tutaj do czynienia z zamkniętym domem i ograniczoną ilością podejrzanych, co jest jednym z moich ulubionych zabiegów. Głównym motywem dokonania zbrodni jest kradzież cennego wzoru, jednak z biegiem fabuły odkrywamy, że powodów może być znacznie więcej. Dodatkowo ciągle dostajemy mylne sygnały i gubimy się w tym, kogo ostatecznie podejrzewać. W śledztwie towarzyszymy jedynemu w swoim rodzaju Herculesowi Poirotowi. To już moje kolejne literackie spotkanie z tym belgijskim detektywem, które utwierdziło mnie w przekonaniu, że sięgnę po kolejne książki tej autorki. Lektura ta będzie idealna dla wszystkich fanów Christie, a także motywu zamkniętego pomieszczenia. Polecam!

Kolejne śledztwo Herkulesa Poirot i jego niezawodnych małych, szarych komórek. Tym razem detektyw wraz ze swoim przyjacielem muszą zmierzyć się z niebywale przebiegłym złodziejem, który najpierw wykrada wzór groźnego materiału wybuchowego, a następnie uśmierca jego właściciela☠️ Herkules zostaje wciągnięty więc w wir rodzinnych sekretów, które po wypłynięciu na światło dzienne grozić mogą nie jednym rodzinnym skandalem🤯 Dodatkowo okazuje sie, że praca detektywa ma niesamowicie dużo wspólnego z pracą pokojówki... Książki Agathy Christie czytałam jeszcze w gimnazjum więc był to niezwykle sentymentalny i przyjemny powrót do świata Papy Poirot. Z uwagą śledziłam proces dedukcyjny małego-wielkiego detektywa i przysłuchiwałam się jego rozmowom z podejrzanymi. Chociaż na początku byłam wręcz pewna, że znam zakończenie, potrafiło mnie ono zaskoczyć. Podczas lektury byłam trochę jak Hastings - zbita z tropu, ale zaintrygowana śledztwem i oczywiście pod wielkim wrażeniem sprawności małych szarych komórek Herkulesa😊

3,75⭐️/5 To jedna z niewielu książek Christie, która mnie wciągnęła od początku. Z każdą stroną można było dowiedzieć się więcej o głównym bohaterze. Pomysł miał potencjał, który został w pełni wykorzystany. Podobało mi się też, że oprócz Herkulesa był także jego przyjaciel+ ta akcja na końcu z nim była super. Zeznania każdego były dokładne przez co czytelnik sam mógł rozwiązać zagadkę. Mi się niestety nie udało, ale zakończenie było naprawdę dobre.