Biało-czerwony. Tajemnica Sat-Okha (okładka  twarda, wyd. 08.2017)

Książka nie porwała od pierwsze strony (chyba spodziewałam się czegoś bardziej rodem z pudelka ;)) - ciekawość rosła w miarę czytania. Dariusz Rosiak nie zawiódł - językowo doskonale skonstruowana, po zakończeniu lektury dotarło do mnie też, jak mrówczą pracę musiał wykonać. Lektura podobała mi się szczególnie dla tego, że przebija z niej ogromna sympatia do opisywanej osoby, z czym pan Rosiak zresztą się nie kryje. Mimo to nie lukruje, nie ukrywa faktów, a raczej traktuje Sat-Okha trochę jak własne dziecko - a wiadomo, dziecku zawsze pozwala się na trochę więcej, nawet jeśli dostrzega się jego błędy i potknięcia.

Po lekturze mam więcej pytań i wątpliwości! Książka intryguje, zmusza do poszukiwań.

Bardzo ciekawa opowieść.

Książkę na pewno warto przeczytać. Jednak z zebranych przez Dariusza Rosiaka bardzo wielu, sprzecznych informacji, nie wynika bynajmniej, że Sat-Okh nie był Indianinem, że to nie życie, a opowieść, snuta przez różnych ludzi, z różnych motywów, a uwiarygadniana przez jeszcze większą ich liczbę, i że wszystko było zaspokojeniem potrzeby legendy lub było propagandą. Że - co najgorsze - do rzeczywistych faktów nie można dotrzeć, a skoro nie można, to osobę Supłatowicza należy sprowadzić do parteru, by Autor mógł czuć się bezpiecznie. Metodę Dariusza Rosiaka najlepiej pokazują dwa fragmenty. Pierwszy ze strony 64, gdzie jego rozmówca, Robert Falkowski, relacjonuje opowieść ojca, po wojnie sapera, który rozbrajał miny morskie strzelając do nich. Stary Falkowski oglądał kiedyś w towarzystwie syna "Czterech pancernych", gdzie pokazana jest scena takiego traktowania min, i powiedział, że właśnie tak on robił, po wojnie, rozminowując port Gdyński. Natomiast na stronie 253 Dariusz Rosiak pisze, że Sat-Okh "historię z garem i kucharzem, wziął zapewne z "Czterech pancernych" (to historia z opowieści Sat-Okha o jego powojennym życiu). Czyli Sat-Okh zapożyczył się, a ojciec Roberta Falkowskiego potwierdził prawdziwość tego samego filmu. Perełka interpretacyjna! Ogólnie Dariusz Rosiak należy do dziarskiego grona "demistyfikatorów", przedstawiających np. żołnierzy Armii Czerwonej jako gwałcicieli, złodziei zegarków i prymitywów. Można zresztą czytać książkę Rosiaka wyszukując przykładowo fragmenty chwalące carski wymiar sprawiedliwości, miłą atmosferę II RP, a z drugiej strony potępiające totalny totalitaryzm PRL, że o ZSRR nie wspomnę. Kto chce, niech łyka. Kto potrafi - niech myśli. Książkę przeczytać jednak warto, dla wielu szczegółów, i dla własnej interpretacji.

Sat-Okh - Stanisław Supłatowicz, polski Indianin, autor prześwietnych książek, rozpalających dziecięce umysły.Kim był tak naprawdę ten człowiek? Prawdziwym Indianinem czy wielkim mistyfikatorem? Dariusz Rosiak w swojej książce stara się pokazać jaki był i kim był Sat-Okh. Niewątpliwie był dobrym człowiekiem ale z przywarami, był pasjonatem kultury Indian, zdolnym artystą, miłośnikiem i obrońcą przyrody.Ale czy był jak twierdzi on i jego matka synem wodza Szewanezów? Historia Stanisława Supłatowicza jest pełna tajemnic.Wszystko wskazuje, że jest Sat-Okhiem Długim Piórem i wszystko wskazuje, że jest po prostu Stanisławem, człowiekiem o wielkim sercu i wielkiej wyobraźni. Ta książka to kawał dobrej reporterskiej roboty, rzetelnej i obiektywnej.Bardzo wciągająca i dobrze napisana. Naprawdę szczerze polecam.