Baldur. Wyspy Białego Słońca. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

Jest gęsto:) to chyba idealne określenie. Każdy wątek, każda historia, którymi przepełnione są strony książki, ma znaczenie. Poznajemy je powoli, niechronologicznie, wszystko się plecie coraz gęściej i gęściej. Jest mięcho, bagno i dużo mułu. Emocjonalnie ciężka lektura, ale znakomicie się ją czyta, ciężko się oderwać. Językowo super napisana, ale tego można było się spodziewać znając wcześniejsze reportażowe książki tego zacnego duetu :) nastawiam się na kolejne "odczyty" - pierwszy był na poznanie fabuły, drugi będzie na przypomnienie sobie wszystkich niuansów związanych z tą fabułą i życiem bohaterów, które umknęły z pamięci w trakcie czytania, a trzecie na przyswojenie warstwy informacyjnej, bo wydarzenia osadzone są mocno w realiach wyspy i dużo można wyciągnąć informacji i ciekawostek z tekstu. Islandia i Beskid Niski są szczególnie mi bliskie, w "Baldurze" ich obraz odarty jest z romantyzmu, ale w takim wydaniu też przyciągają i poruszają. Podsumowując, chcę kolejny tom! :)

Książka dobrze napisana. Akcja bardzo wciągająca i co ważne ciekawa , trzymająca w napięciu do końca. Narracja i treść świadczy o dobrym warsztacie i wyrobieniu pisarskim. Serdecznie polecamy razem z żoną. Przeczytana przez półtora dnia.

Polecam ,wciągająca,trochę mroczna.Inna niź poprzednie książki opisujące miejsca i historie ludzi mieszkających w Islandii.

Berenika Lenard i Piotr Mikołajczyk autorzy uznanych reportaży o Islandii tym razem zabierają nas do krainy „lawy, mchu i deszczu” w dużo bardziej mroczną i wciągającą podróż. Z „Baldurem”, pierwszą częścią trzytomowego cyklu „Wyspy Białego Słońca”, spełniającą wszystkie cechy znakomitego thrillera psychologicznego poznamy nie tylko blaski i cienie wyspiarskiego życia, ale przede wszystkim mroczne zakamarki ludzkiego umysłu i ciążące niczym kamień u szyi konsekwencje czynów, od których nie sposób uciec. Autorzy tworzą ciekawe reportaże, ale do pisania powieści są po prostu stworzeni! I już w pierwszej otrzymałam to wszystko, co tak bardzo w powieściach lubię. Napisaną z rozmachem, wielowątkową, trzymającą w napięciu historię toczącą się w dwóch liniach czasowych i nawet ze zmienną narracją. Współczesny, islandzki wątek kryminalny, który porusza równie mocno, jak rodzinna tragedia sprzed ponad dwudziestu lat rozgrywająca się w niewielkiej polskiej wsi. A w tej spójnej i prowadzonej w podtrzymującym napięcie stylu historii znalazło się też miejsce na przemycenie kilku ważnych problemów społecznych jak stosunek do imigrantów, zagrożenie dla nastolatków w sieci, konflikty i obciążenia rodzinne czy etykę dziennikarską. Ewidentnie autorzy intuicyjnie wręcz czują, czego czytelnikowi potrzeba. Tu nie tylko główny bohater, ponadtrzydziestoletni dziennikarz Baldur, zbudowany jest z wielu warstw tworzących człowieka z krwi i kości, ale każda z postaci wydaje się być na wskroś prawdziwa. Autorzy odzierają je z pozorów, ukazując ich prawdziwe, często wykrzywione w grymasie nienawiści, zazdrości czy rozpaczy twarze. Wkładają w ich usta słowa, które ranią bezmyślnie lub zamierzenie, podsycając trudne i skomplikowane relacje. „Ktoś pojawił się nagle znikąd, niczym cień. Otwierał właśnie, wydawało się zatrzaśnięte na głucho, drzwi do przeszłości”. Dwa zdarzenia, współczesne i sprzed lat, budzą ogrom emocji, tym bardziej że oba dotyczą strasznych tragedii i niosą się szerokim echem w społeczeństwie. I choć dzieli je czas, miejsce i motyw, to zdają się zmierzać w jednym kierunku, by ukazać obraz pełen rys i pęknięć, ale tworzący jedną całość. Autorzy odkrywają tajemnice przeszłości nie tylko przed czytelnikiem, ale i głównym bohaterem, który zmuszony do zmierzenia się z konsekwencjami swoich czynów i zaniechań może zrozumie, co stanowi największą wartość w jego życiu i przestanie uciekać. Część książki przeczytałam, ale nie mogłam oprzeć się również przesłuchaniu fragmentów w interpretacji Piotra Głowackiego, który z wyczuciem oddał klimat powieści. Zakończenie satysfakcjonująco zamykające najważniejszy wątek otwiera jednocześnie drzwi do tomu drugiego i sprawy, która w moim odczuciu znajdzie wyjaśnienie dopiero w finale. Czy moje przewidywania się sprawdzą? A jeśli tak, to co jeszcze dotknie Baldura w kolejnej części? Nie mogę się doczekać.

Słyszeliście już o nowej serii, autorstwa Bereniki Lenard i Piotra Mikołajczaka, "Wyspy Białego Słońca"? Dwie osie czasowe zabierają nas w równoległą podróż między Islandią sprzed 5 lat a Polską sprzed 25 laty. Na Islandii poznajemy dziennikarza Baldura Ingvara Péturssona, który dokumentuje zbrodnię mającą wpływ na całe społeczeństwo. Wrzucony przez niego film z tego wydarzenia komplikuje jego, i tak niełatwe, życie. Kłopoty rodzinne, finansowe, a do tego jeszcze najlepszy przyjaciel, który przestał się odzywać i nie wrócił z wyjadu na Grenlandię. W drugiej części towarzyszymy nastoletniemu Mariuszowi Grabskiemu mieszkającemu niedaleko słowackiej granicy we wsi Strugi w Beskidzie Niskim. Autorzy znakomicie oddali tu klimat lat dziewięćdziesiątych i specyfikę wsi. Co łączy te pozornie niepowiązane osoby? Jaka tajemnica z przeszłości może aż tak komplikować obecne życie? By otrzymać odpowiedź na to pytanie chwyćcie po ten znakomicie skonstruowany thriller psychologiczny, pełen ciekawych postaci szukających swojej tożsamości wśród mroku własnej moralności. Współpraca reklamowa z @empikgo

Z przyjemnością przeczytałem i z serca polecam każdemu, kto lubi Islandię. Choć nie jest to czysty kryminał to trzyma w napięciu od początku do końca. Dwie przestrzenie czasowe dobrze się uzupełniają. Piątka dana z czystym sumieniem

Autorzy są parą mieszkającą, z przerwami, na Islandii od lat i znają kraj od podszewki dzięki działalności w branży turystycznej jako przewodnicy i zaznajomieniu się z tysiącami stron literatury na temat wyspy. Dzięki niezwykłej skrupulatności i rzetelności, spod ich pióra otrzymujemy dzieła kompletne, intrygujące i przykuwające czytelnika do uważnej lektury. W nasze ręce trafia oficjalnie pierwsza powieść fikcyjna duetu o znamionach kryminału, obyczaju, sensacji i thrillera psychologicznego. Jak zwał, tak zwał, ale z pewnością napięcia w tej historii nie brakuje. Nierzadko sama czytałam na bezdechu, czy z zaciśniętą pięścią. Zgłębiając ostatnio wiele psychologicznych tematów i kwestii traum przekazywanych z pokolenia na pokolenie, to dzieło trafiło w moje ręce w odpowiednim czasie. Wszak toksyczne więzi rodzinne w tej powieści zdają się być czasem głównym bohaterem. Baldur Ingvar Pétursson to 34-latek mieszkający w Reykjavíku. Poznajemy go w momencie, gdy staje się świadkiem morderstwa, które nagrywa telefonem. Filmik umieszcza w Internecie. Od tego momentu dopada go seria, delikatnie mówiąc, niefortunnych zdarzeń, które swoje źródło mają tysiące kilometrów dalej, w Beskidzie Niskim, w latach 90. Płyną niczym gorąca lawa na powierzchni ziemi i niszczą wszystko, co spotykają na swojej drodze, a na co Baldur pracował całe życie. Makabryczna zbrodnia, zaginięcie przyjaciela na Grenlandii, trudne kontakty z dorastającą córką i burzliwe związki z kobietami, to jedynie preludium do tego, czego dowiadujemy się później, wracając do małej beskidzkiej wsi Strugi, cofając czas do 1998 roku. Opowieść jest niesamowicie wciągająca. Płynie wartkim strumieniem i kiedy wydaje się, że jakaś sytuacja zostaje opanowana, wybucha kolejny pożar, szczególnie w islandzkiej części. Równoległa narracja pozwala nam na poznanie dwóch światów jednocześnie. Mimo wielu szczegółów i ilości zdarzeń, które po sobie następują, łatwo nadążyć za całą historią. Narracja jest płynna i dynamiczna. Nie brakuje tutaj brutalności, podejrzanych charakterów, czarnych stron osobowości, dwulicowości, przestępstw i tajemnic, które nigdy nie miały wyjść na światło dzienne. Szczególnie upodobałam sobie wątek beskidzki. Od zawsze fascynują mnie obszerne sagi rodzinne, w których często można dojść do wniosku, że z rodziną to jednak najlepiej wychodzi się na zdjęciu. W Beskidzie Niskim poznajemy familię Grabskich, w których dramaty mnożą się jak bakterie, licznie i szybko, co kreuje wręcz toksyczne środowisko. Niewytłumaczalne zachowania i tragikomiczne wypowiedzi są u nich na porządku dziennym, można pokusić się nawet o stwierdzenie, że dzięki temu tworzą się więzi, które zamiast łączyć obezwładniają i uwierają. Czasem musi upłynąć wiele lat, żeby wyprostować przeszłość, starać się ją zrozumieć. Osobiste niepowodzenia mogą doprowadzić do chęci zemsty, która jest zbyt silna, by się pogodzić z rzeczywistością. Zbyt wiele wyrzeczeń w przeszłości może doprowadzić do roszczeniowej postawy wobec innych. Te psychologiczne aspekty książki to zdecydowanie jej silny punkt. Kolejnym mocnym atutem „Baldura” jest świat przedstawiony, szczególnie wątek islandzki. Od pierwszych kart powieści obcujemy z imigrantami, multikulturalizmem, wspomina się nawet o rasizmie. Nareszcie stykamy się z prawdziwym obrazem Islandii, tym bez elfów i ezoterycznej muzyki. Głos otrzymuje tutaj cały przekrój osobowości i nareszcie są to również obcokrajowcy wykonujący przeróżne zawody. Przez całą opowieść autorzy subtelnie wplatają różne ciekawe fakty z życia społecznego Islandii. Dla mnie to również swoisty koniec romantyzacji wyspy wśród polskich artystów, nowy okres, który mam nadzieję, że zagości na dłużej w polsko-islandzkiej twórczości. „Baldur” trafia u mnie do kategorii tych książek, które nazywam: „szkoda, że nie mogę przeczytać jej jeszcze raz po raz pierwszy”. Chciałabym znów przeżyć to napięcie, jakie towarzyszyło mi podczas chłonięcia przygód głównego bohatera. Cała opowieść to historia gotowa na film, choć serial byłby w tym przypadku lepszy ze względu na wiele szczegółów i kluczowych zdarzeń. Budowanie napięcia z odcinka na odcinek będzie bliższe atmosferze, która towarzyszy przy lekturze. Myślę (mam nadzieję!) że to tylko kwestia czasu aż Netflix zapuka do drzwi autorów. Nie rozwijam tutaj celowo fabuły, bo między spoilerem, a opisem linia jest dość cieniutka. Nie mogę się jednak powstrzymać przed zacytowaniem Wam mojego ulubionego zdania. Jego wybór jest dość… niewytłumaczalny i oryginalny, ale kompletnie mnie rozbroił. Będąc skupiona na lekturze wybił mnie dość komicznie z rytmu. „Jaki rodzaj mroku trzeba w sobie nosić, żeby dla zabawy podpalić komuś dom letniskowy i nasrać do jacuzzi?” Recenzja powstała we współpracy z @empikgo i @icestory.

"Czas to nie filozoficzna abstrakcja, tkwi w nas, rozwija się, pęcznieje. Przeszłość płynnie przechodzi w teraźniejszość. Złudzeniem są te, tak zwane, momenty przełomowe, abstrakcyjne grube kreski, a już tym bardziej farmakologia. W chwili próby okazują się tandetnie kruche. Nie można się uwolnić od przeszłości.” Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak, autorzy poczytnych reportaży o Islandii, postanowili spróbować swych sił w beletrystyce. Owocem ich pracy jest „Baldur”, pierwsza część zaplanowanego na trzy tomy cyklu kryminałów „Wyspy Białego Słońca”, który przenosi nas do współczesnej Islandii i do roku 1998, do małej przygranicznej miejscowości w Beskidzie Niskim. (Choć wydaje mi się, że dla pełnego zrozumienia przedstawionej w „Baldurze” historii istotne są również, sięgające czasów II wojny światowej, retrospekcje. Mimowolne uczestnictwo w zbrodni, które na zawsze naznaczyło kruchą psychikę dziecka.) Główny bohater powieści, mieszkający w Reykjaviku dziennikarz, Baldur Ingvar Pétursson, nie ma w życiu dobrej passy. Utrata sporej sumy pieniędzy, widowiskowe rozstanie z kolejną partnerką, niezbyt dobre relacje z nastoletnią córką, zaginięcie przyjaciela i fala hejtu, która wylewa się na niego po tym, gdy będąc świadkiem makabrycznej zbrodni, nagrywa telefonem film i umieszcza go w sieci. Seria tych nieszczęść, a nade wszystko dokonane w mieszkaniu przyjaciela przypadkowe odkrycie, rodzi w trzydziestoczterolatku pytania, na które odpowiedzi mogą kryć się w odległej przeszłości. Czy to, co wydarzyło się pod koniec ubiegłego wieku, w polskiej wsi, tuż przy słowackiej granicy może mieć związek z tym, co aktualnie dzieje się w życiu Baldura w Islandii? Rodzinna tragedia sprzed lat, współczesne morderstwo dziecka i zaginięcie przyjaciela składają się na mroczną, wielowątkową, niepokojącą, trzymającą w napięciu i generującą mnóstwo emocji opowieść o skomplikowanych relacjach, toksycznych rodzinnych więzach, traumach i przeszłości, której nie można pogrzebać. Twórcy @icestory.pl znakomicie odmalowali w „Baldurze” tło obyczajowe, zarówno współczesne, jak i sprzed 20 lat. Ukazali wady i zalety życia w Islandii; stosunek rodowitych mieszkańców do emigrantów i turystów, zmiany społeczno-obyczajowe jakie zachodzą w tym kraju w ostatnim czasie. Udało im się także pokazać piękno i wyjątkowość islandzkiego krajobrazu. Z równą dbałością o szczegóły oddali ducha lat 90. w Polsce, pokazali problemy mieszkańców prowincji, sposoby na zarobek w przygranicznych miejscowościach, relacje rodzinne, obyczaje, mentalność. Zwrócili uwagę na kilka istotnych problemów społecznych; etykę dziennikarską, zagrożenia czyhające na nastolatków w sieci, trudności wychowawcze z jakimi borykają się rodzice, którzy zdecydowali się na rozstanie. „Baldur” to kryminał, który łączy zdawałoby się odlegle i zupełnie nie psujące do siebie czasy i przestrzenie. Autorzy nie skupiają się na makabrycznych opisach zbrodni, ale na ukazaniu złożoności ludzkiej natury, zmagań nieidealnych, ale na wskroś prawdziwych bohaterów z konsekwencjami swoich czynów i wyborów. Szczegółowo i wiarygodnie kreślą tło zdarzeń, a wplecione w fabułę bolączki społeczne i zindywidualizowany język postaci, to dodatkowa wartość stworzonej przez nich historii. Zakończenie „Baldura”, choć daje odpowiedzi na wiele pytań, skutecznie zachęca by sięgnąć po kontynuację. Bardzo polecam! Książka dostępna jest w trzech formatach: papier, ebook i audiobook.

Dzień dobry, moje kochane Moliki 🤎 „Wybiegłem z domu w ciepłą, białą noc i postanowiłem, że choćby walił się świat, od tej pory wszystko ma się układać po mojej myśli". Zadam Wam (retoryczne) pytanie: „Lubicie sięgać po dobre kryminały, które trzymają w napięciu i w nieoczekiwanych sytuacjach zmieniają bieg wydarzeń, aby zmącić Wasz spokój?". Jeżeli tak, to koniecznie przeczytajcie tę książkę! Jestem pod ogromnym wrażeniem kunsztu pisarskiego Autorów oraz ich kreatywności. Tytuł: „Baldur" Cykl: Wyspy Białego Słońca, t. 1 Autorzy: @icestory.pl Wydawnictwo: @empikgo Moja ocena: 10/10 Historia „Baldura" już od pierwszych stron spowita jest nieprzeniknionym mrokiem, gryzącymi sumienie tajemnicami oraz obrzydliwymi ułomnościami człowieka. To opowieść o pogubionym mężczyźnie (dziennikarzu) w średnim wieku, który od lat żyje w przekonaniu, że ciąży nad nim fatum, którego w żaden sposób nie potrafi wykiwać. Dlatego jego życie naznaczone jest cierpieniem, bólem egzystencjonalnym i rażącą niesprawiedliwością — przynajmniej taką wersję (usprawiedliwienie) obiera bohater, nieustannie poszukujący swojej tożsamości. Traumatyczne wydarzenia z przeszłości kładą się cieniem na jego aktualnym życiu, które i tak jest wystarczająco skomplikowane: zaprzepaszczenie sporej kwoty pieniędzy w biznesie, perypetie miłosne z kolejnymi partnerkami, trudne relacje z córką — to tylko wierzchołek góry lodowej. Odnoszę poczucie, że Baldur, czyli Mariusz jest współczesnym Edypem. Wydarzenia prezentowane w książce przeplatają się w dwóch przestrzeniach czasowych, pomiędzy Islandią (2019 r.) a Beskidem Niskim (1998 r.). Rodzinna niewyobrażalna tragedia sprzed dwóch dekad, skomplikowane kontakty z bliskimi, podejrzane samobójstwo rodzicielki, zaginięcie przyjaciela — to wszystko sprawia, że otrzymujemy wielowątkową fabułę, która z czasem zaczyna przytłaczać. Mroczne, rodzinne sekrety niewątpliwie stanowią osnowę całości, jednakże wniosek, który się nasuwa brzmi: „oliwa sprawiedliwa zawsze na wierzch wypływa". Dla mnie to opowieść o tym, że trzeba brać odpowiedzialność za podejmowane decyzje i umieć przyznać się do błędów, bo kłamstwo ma krótkie nogi, a na nieszczęściu innych swojego szczęścia nie zbudujemy. Polecam Wam tę pozycję z nordyckim klimatem w tle. Serdecznie dziękuję @empikgo za egzemplarz. Autorom dziękuję za moc wrażeń! 💙 #claudiacorrectcreation #recenzentkaksiążek #współpracabarterowa #współpracareklamowa #współpraca #recenzentksiążkowy #recenzja #baldur #baldurwyspybiałegosłońca #empikgo #empikgo #bookstagrampl📑 #booklover #bookmorning❤️ #mamaprowadzibiznes #icestory #icestory.pl